Dr. Anand Ranganathan, Professor at Jawaharlal Nehru University(JNU), New Delhi spoke on educational reforms at Disha Bharat’s 15 day lecture series on the occasion of 74th Indian Independence day.

Dr. Anand stressed what we teach students hold more value and carries weight than how we teach. He said throughout the system where we have been  teaching, the focus has been on the ways of teaching; without bringing out facts on the table, igniting the intellect of the students gets Herculean. He expressed that the multiple educational reforms so far made have not made anyone proud. Speaking about the recent Union Cabinet approved National Education Policy, he said the vocational training introduced is a welcome move but care needs to be taken on teaching. Any education without changing the syllabus by an iota would not radically better the education he said.

Though there have been politicians who realised ‘what was being taught’ had to change, a strong determination to modify accordingly never happened. The sad part of the education that science and mathematics which originated in Bharat was purposefully omitted due to politics Dr. Anand opined. Prof Brhamachari, or Ram Nath Chopra, Azizul Haque , Hem Chandra Bose, or G N Ramachandran are names which we should remember, while no schools teach about them the speaker said. A conscious attempt to hide the achievements of Indian scientists by our own system has been established and clearly it is the politics which has to be blamed Dr. Anand complained.

picture from the internet

The story is not just around the science and mathematics. The actual history of Bharat also is not taught and selectively hiding few aspects of a person or event would not benefit the students he argued. The judgement to shaping of the minds of the young children cannot be achieved by such selectivity he said. The teaching of religion, for that matter atheism, kings of the previous era, science needs to be updated so that the decision could be left to the students to pick the right aspect. Teaching students about Gurudev Rabindranath Tagore and not quoting him on his views of religion of Christianity and Islam or teaching Dr. B R Ambedkar and not providing his view of Islam being “brotherhood of Muslims to Muslims only” will not provide the truth to the learner and such teachings leads only to a one sided view.

Dr. Anand quoted former American President  Ronald Regan on Karl Marx ,”Communist is someone who reads Marx and Lenin. An anti-Communist is someone who understands Marx and Lenin.” He urged the killings of the Communists and they hailing the Tienanmen Square Massacre and yet speaking about human rights needs to be exposed. Be it Che Guevara or Akbar or Aurangzeb or Tipu Sultan the need of the hour is to portray the full picture of them and not provide a one sided view to the students which only leads to confusion he added. Dr. B R Ambedkar’s reasoning to convert to Buddhism and not Islam or Christianity was the fear he had that the depressed classes would be denationalised and sadly such notes are never taught in schools he concluded.

File picture, Dr. Anand Ranganathan

ಆಂಜನೇಯಸ್ವಾಮಿ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಜಿಲ್ಲಾ ಪೊಲೀಸ್ ವರಿಷ್ಠಾಧಿಕಾರಿಯಿಂದ ಏಸು ಕ್ರಿಸ್ತನಿಗೆ ಪೂಜೆ.
ವರದಿ: ಪೃಥ್ವಿ, ಮೈಸೂರು.

ಆಗಸ್ಟ್ ೫ ರಂದು ಅಯೋಧ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಭೂಮಿ ಪೂಜೆ ಸಾಂಗವಾಗಿ ನೆರವೇರಲು ಕೊಳ್ಳೇಗಾಲದ ಆಂಜನೇಯಸ್ವಾಮಿ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಪೂಜೆಯನ್ನು ಬಜರಂಗ ದಳ, ವಿಶ್ವ ಹಿಂದೂ ಪರಿಷತ್, ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು ಆಯೋಜಿಸಿದ್ದರು.

ಅದೇ ದಿನ, ಚಾಮರಾಜನಗರ ಜಿಲ್ಲೆಗೆ ಮೊದಲ ಮಹಿಳಾ ಪೊಲೀಸ್ ವರಿಷ್ಠಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿ ನೂತನವಾಗಿ ಅಧಿಕಾರ ಸ್ವೀಕರಿಸಿರುವ ಶ್ರೀಮತಿ ದಿವ್ಯಾ ಸಾರ ಥಾಮಸ್ (ಐಪಿಎಸ್) ಅವರು ಕೊಳ್ಳೇಗಾಲದ ಆಂಜನೇಯ ಸ್ವಾಮಿ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಏಸು ಕ್ರಿಸ್ತನ ಚಿತ್ರವಿಟ್ಟು ಪೂಜೆ ಮಾಡಿಸಿರುವ ಘಟನೆ ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಂದಿದೆ. ತಮ್ಮ ಜಿಲ್ಲಾ ಪ್ರವಾಸದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕೊಳ್ಳೇಗಾಲಕ್ಕೆ ಭೇಟಿನೀಡಿದ ದಿವ್ಯಾ ಸಾರ ಥಾಮಸ್ ರವರು ನಗರದ ನಾರಾಯಣಸ್ವಾಮಿ ಗುಡಿ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿರುವ ಆಂಜನೇಯ ಸ್ವಾಮಿ ಗುಡಿಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ತಂದಿದ್ದ ಏಸು ಕ್ರಿಸ್ತನ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಆಂಜನೇಯನ ಪ್ರತಿಮೆಯ ಬಳಿಯಿಟ್ಟು ದೇವಸ್ಥಾನದ ಅರ್ಚಕರಾದ ರಾಘವನ್ ಸ್ವಾಮಿಗಳಿಗೆ ಒತ್ತಾಯಪಡಿಸಿ ಪೂಜೆ ಮಾಡಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಮಾಹಿತಿ ಲಭ್ಯವಾಗಿದೆ.

Ayodhya on August 5 was decked up for the Bhoomi pooja of the grand Ram Mandir to be built. Volunteers of VHP and Bajarang Dal of Kollegal had visited the Anjaneyaswamy temple the same day and organised a special pooja there.

Post the special pooja, the newly appointed and the first woman Superintendent of Police of Chamarajanar district Divya Sara Thomas was in her rounds and has visited the same temple. The SP has reportedly put pressure on the priest to place the photo of Jesus and Mary which she was carrying, inside the sanctum sanctorum of the temple and asked for a the pooja to be offered. The pictures of the same are viral already in the news.

On Day 11, Sri Nandakumar J, National Coordinator of the Prajna Pravah spoke about Bharath Bodh – Idea of Bharat at Disha Bharat organised 15 day lecture series on the occassion on 74th Indian Independence Day.

Sri Nandakumar addressing the Facebook live today said that Bharatiyas should be proud that of our Jnana Parampara (Knowledge Tradition) was based on Evolution(Utkranti) and not mere Revolution (Kranti). The knowledge through which Bharat is leading the world is outlined on the huge repository of the spiritual knowledge our ancestors have bestowed upon us he said. The supreme and vast concept of Dharma which is binding us altogether is the ingredient, the world can pick from us, as Bharat never concealed the knowledge to be confined to us alone. The thought of sharing of knowledge was laid out towards Vasudhaiva Kutumbakam meaning the world as a whole is a family and not restricting to the smallest family unit. He reminded the audience of the eminent thinker Sri Ranga Hari who had elucidated Dharma as those broken pieces of magnet which get realigned and its obvious nature was to stay united.

Speaking about the tradition of communication in Bharat, often called samvada, was multifaceted and it should be devoid of prejudice(purvagraha) and stubbornness to accept(duragraha) he said. The samvada is not between humans or animals but with nature as a whole. While the west preached the thoery of being binary in nature to bring about uniformity, Sanatana Dharma was towards unity. The hostility in the nature of the western people  towards others is always driven by warring forces, which was never seen in Bharat. The Sanathana Dharma through its philosophy taught interdependence(samanvaya) which always led to success. The profound thoughts of Hindutva guided Manava, Nara, Janata (Human being) to transcend towards Madhava, Narayana, Janardhana(Godliness) for mukti he said.

While there were multiple facets to identify the unifying factors in Bharat through music, culture, arts, festivals, traditions there were imminent threats we needed to be worried about he opined. The grand idea of Bharat was always being suppressed by religious expansionst, imperial, colonial forces which have time and again attacked Bharat he said. Dharmapal had listed as two universes around- one being the rural based Bharat which was more serene while its urbanized counterpart was being development focused and detrimental towards sustained cultural unity.

Sri Nandakumar felt unhappy about the education policy all the while in Bharat of teaching in English medium and welcomed the National Education Policy’s proposal of imparting students in the formative years through the mother tongue or regional language. He also expressed his pain on the true history of Bharat, the contributions of Bharat towards science were ignored, but with NEP, the European centric education was slowing turning towards Bharat centric hopeful of removing the historic distortions too. Nandakumar questioned the intellectuals and eminent historians who denigrated Savarkar a pioneer who termed the 1857 war as First war of Indian Independence. The acceptance of RC Majumdar also among historians was low, for his strong views on Islamic fundamentalism he said. When such nonacceptance piled up automatically Kalidasa got termed as Indian Shakespeare, or Kautilya as Indian Machiavelli while the the profoundness in the formers were incomparable to the latters historically and chronologically.

Accepting knowledge from all over the world is welcome but indigenous time tested arts in agriculture, science are mocked at. Inferiority, Ignorance, Ill-will towards Bharat, Irreverance towards Bharat, Incompetence, Inertia  are the ill effects of such colonial minds. Divisive forces who derive sadistic pleasure by creating chaos preach borrowed western thoughts which are defective in theory and destructive in practice he warned the audience to be careful of.

J Nandakumar, File picture

The 15 day lecture series of Disha Bharat today featured Hon. Finance Minister of India Smt Nirmala Sitharaman. She spoke on the topic of ‘India – Today and Tomorrow.’ She addressed the audience through Disha Bharat’s Facebook page.

Exciting line up of speakers in Kannada and English

Nirmala Sitharaman said that Demography, Democracy, focus on economy of Bharat in today’s context will help the country to shape up for a stronger Atma Nirbhar Bharat of future. The Minister provided some interesting demographical numbers to support her argument. The average age of Bharat at the moment being at 29 years and China being at 37 and Japan being at 48 was a clear indication that demography would benefit the development she said. She admitted that the onus will be on the Governments to generate jobs to the youth. She also said that there is a mixture of urban and rural masses but the density of the youth is a healthy mix. A number of educated engineers, IT consultants, scientists, doctors and paramedics are contributing in Bharat and outside of the country she said.

Nirmala Sitharaman said that the way Bharat was geared up for the pandemic in being assertive, confident and portraying cordial relationship itself is a great indicator of sustained global leadership. From delivering the HCQ to various countries, zero production of PPE kits before pandemic to 5 lakh kits and exporting them only shows the commitment of Bharat she said. Humanitarian Assistance and Disaster Relief (HADR) has been something the country is to be proud of for its assistance in responding to the needs of the world. The humility in its response and never being expansionist has helped it take all the countries into confidence she added.

Bharat has always stood by law both within and in relationship amongst other countries. The contentious issues like the Triple Talaq, construction of Ram Mandir at Ayodhya have been taken up through the judicial process and it denotes the display of strong democracy. The democracy we have is vibrant, decentralised. The panchayat, states have their powers through people she said.

65% population relying on the agriculture have produced the sobriquet to India as ‘food basket’ The production of pulses, cereals, jute, rice, sugarcane, cotton have either been at the highest in the world or closest to its competitors she said. The under utilization of the natural resources hitherto  like the mineral wealth will help make Bharat self reliant in the days to come she said.

The country has been spearheading in the Digital India and digital revolution she said. Tele Medicine which became a new norm during pandemic is also rapidly growing and we have succeeding to a great extent. The potential of Bharat being the Dhanwantari could be attributed to the positives of cost and quality. Bharat leading the world as Vishwaguru is what we have envisioned and it is our goal to help succeed it. She called the youth towards filing patents, encourage and enabling startups, entrepreneurial growth, move towards better marketing to obtain GI tags in the fields of agriculture, manufacturing, handicraft, natural and food stuffs. In comparison to competitor countries we stand way below but once the youth makes up its mind we cannot be stopped she said.

Concluding her talk she urged youth to acquire the skills with the help of the available technology which would make Bharat Atma Nirbhar. The civilizational advantage Bharat possessed has culturally enriched the world and we will continue to spread peace and goodwill she ended her talk.

Hon Minister Smt. Nirmala Sitharaman, file picture

Sri Ravi Kumar Iyer who is a member of All India Sampark Vibhag of RSS spoke on Day 13 of Disha Bharat’s lecture series organised for 74th Indian Independence Day.

Speaking on Facebook live event Sri Ravi Kumar said that the present global scenario is so conducive for Bharat that all countries are seeking and reaching out to Bharat. He elucidated examples of Yemen’s Sana which was being bombed and the countries like USA, France who had their citizens stranded, were air lifted from Sana with the leadership of Prime Minister Narendra Modi and the Minister of External Affairs he said. Thousands from various countries were evacuated and Gen V K Singh stood behind the whole effort he lauded. This leadership has put Bharat as a country ready to help globally he added.

Sri Ravi Kumar also reminded the military stand off in Doklam and said China pulling back their troops was a diplomatic victory Bharat had won. He added stating South East Asian countries like Phillipines, Singapore welcoming such a victory for not only the benefit of Bharat but for the world. If Bharat stood strong we feel protected  was the narrative of such countries he opined. The trust levels towards Bharat were high among countries and the same is phenomenally increasing he opined.

Speaking on the technology, he lauded the indigenous organisations like DRDO, ISRO who have been performing at the best and the world is looking out for their help. He recollected the capacity of ISRO’s satellite mission recently, where 104 satellites were put into orbit and most of the satellites were from other countries. The technology, cost have favoured Bharat he said. Also the Chandrayan, Mangalyan mission have been successful and the organisations are to be credited fully he said.

Globally, Bharat’s cultural influence has made an impact Ravi Kumar said. It could be on the number of political leaders at the helm of affairs in various countries. He remembered during the Corona Pandemic and lockdown, Britain’s PM Boris Johnson and Prince Charles affected with Covid19, Priti Patel, Rishi Sunak lead the country. Leaders like Tulsi Gabbard who are deep rooted with Bharat and its tradition, Ravi Kumar said that Bharat and Bharatiyas will rule the world and rule was not with domination but by the thoughts of ancient Bharat. Anand Sadananda of the New Zealand, Antonio Costa of Portugal have been leading their countries but are from Indian origin he said. Bhagawadgita, Sri Rama and the cultural symbols of Bharat have had a great influence on many residing outside of Bharat he concluded.

Sri Ravi Kumar Iyer, file picture

Mahatma Gandhi – Attempting an objective and multi-dimensional perspective

Article by Dr. Ragotham Sundararajan

Mahatma Gandhi, who played a stellar role in the freedom struggle of India, was a man of many parts.  He was influenced by many individuals and ideas, which include Tolstoy, Bhagawat Gita, Bible, Emerson, Henry David Thoreau and Gopal Krishna Gokhale. In Hind Swaraj, Gandhi said, “I am not at all concerned with appearing to be consistent. In my search after Truth I have discarded many ideas and learnt many new things.” Such was the persona of Gandhi. Here is an attempt in brief to present him integrally and objectively without glorification or censure.

Mahatma Gandhi

Gandhi believed in a village centric Bharat, not urbanized India, contrary to Jawaharlal Nehru. While pointing out those differences to Nehru, Gandhi said, “We can realize truth and non-violence only in the simplicity of village life”. He was not against modern science per se – “While I admire modern science, I find that it is the old looked at in the true light of modern science which should be re-clothed and refashioned aright. My ideal village will contain intelligent human beings. They will not live in dirt and darkness as animals.” He believed in simple living – “The essence of what I have said is that man should rest content with what are his real needs and become self- sufficient.”

Gandhi wanted to eradicate Untouchability, but not by destroying Hinduism. He said, “He would not be my worthy son if he did not lay down his life for the honour of Hinduism. Without eradicating Untouchability root and branch, the honour of Hinduism cannot be saved. That can only happen when untouchables are treated on par with caste Hindus in every respect.”

Gandhi did not believe modern (Western) civilization was superior – “The British Government in India constitutes a struggle between the modern civilization, which is the kingdom of Satan, and the ancient civilization, which is the Kingdom of God.”

Hind Swaraj, by Mohandas Karamchand Gandhi

Gandhi believed “a change of religion did not change nationality; the religious divisions did not coincide with cultural differences”.  This was the basis for his vision of Hindu-Muslim unity and his opposition to religious division of India, although he reconciled to it when it happened. That he supported the Khilafat movement, hoping in turn to get Muslim support for his non-cooperation movement, shows his perhaps excessive idealism and optimism. This mindset is also revealed by his letter to Adolf Hitler in 1940 – “That I address you as a friend is no formality. I own no foes.  I, therefore, appeal to you in the name of humanity to stop the war. You will lose nothing by referring all the matters of dispute between you and Great Britain to an international tribunal of your joint choice.”

Gandhi supported the idea of Somnath temple reconstruction albeit without use of Government funds. Unlike Nehru, he did not view it as ‘revivalism’. Gandhi also opposed Cow slaughter on grounds of Ahimsa, although he admitted his inability to convince Muslims of the same.

So, Gandhi was an amalgam of different views, qualities and emotions – at once logical and stubborn; idealistic, but with a keen eye on the practical; a great admirer of India’s culture and ethos but not without objections to some of the social evils such as Untouchability; a man with strong and unique convictions who did not hesitate to articulate the same, but also accepted his failures to convince others of the same.

How should we see his life and work in retrospect? His dreams of Gram Swaraj and Hindu-Muslim Unity based on common culture and ethos have not come true yet. Some of his fears and concerns regarding modernity and western civilization have been vindicated by global developments since WWII. His vision of forging our national path forward on the basis of India’s rich heritage and culture remains to be realized fully. His courage of conviction and openness to change his mind should also be worthy of adherence by all. Last but not the least, our best tribute would be to desist from turning Mahatma Gandhi into yet another sacred icon, only to be blindly eulogized or criticized but never understood fully or honestly.

Dr. Ragotham Sundararajan, Thinker,

Citizens For Democracy(CFD) is a platform of responsible citizens committed to democratic values, safety and security of the citizens of India. In its press release, CFD has said that they have constituted a Fact Finding Committee to uncover the plot behind Pulakeshinagar riots which shook Bengaluru recently. The gory incident had torched Congress MLA Akhanda Srinivasa Murthy’s house, also not sparing public property and police station nearby.

The Committee is chaired by a Retd. Judge Sri Srikanth Babaladi, and consists of retired bureaucrats, journalists, advocates, professors and social workers as its members.

The members are as follows:

• Sri Madan Gopal, Retd IAS
• Sri. Dr. R Raju, Retd. IFS
• Sri. Dr. Prakash, Retd. IRS
• Sri. M N Krishnamurthy, Retd. DGP
• Sri. R K Mattoo, Journalist
• Sri. Santhosh Thammaiah, Journalist
• Sri. Dr. M Jayappa, Professor
• Sri. Dr. H T Aravinda, Professor
• Sri. Muniraju, Social worker
• Smt. Kshama Nargund, Advocate
• Sri. Jerome Anto, Social worker

CFD in its release has said it is imperative to survey the incident neutrally without any bias or vested political interests with a sole commitment towards truth. In view of this, we see a need to look at this whole episode in detail and uncover the plot behind it and come up with a plan of action that can be implemented by the society and the Government.

The said Fact Finding Committee will visit the affected areas, hear from the victims, access available evidence and submit a report to the Government for needful action.

Fact Finding Committee constituted by Citizens For Democracy

Retd Judge, Srikanth Babaladi

Members of the committee

Smriti Irani, Union Minister for Textiles spoke today in Disha Bharat’s 15 day lecture series on the topic of New India : Marching towards Vishwaguru’ through the Facebook page of Disha Bharat.

Smiti opened her speech quoting the four decade old quote of British historian Arnold Toynbee on importance of Indian or Hindu values. Toynbee had said the salvation to mankind could be achieved by emulating the Indian way she said.

While anybody speaking about Vishwaguru points at education and academia. Is Bharat to be seen as a leader leading the way only by ways of Education? Smriti answered that trade, skill, culture,  cultural cooperation have always been at the forefront for Bharat’s thinking and time and again Bharat has proved that it is the obvious leader in those aspects. On cultural cooperation she quoted RSS Sarsanghachalak Dr. Mohan Bhagwat,’stop looking at world as global market, start looking it as global family.

Minister Irani also reminded the audience of the better handling capability of the pandemic in Bharat as compared to others and the world had worried as to how Bharat would come out of it. She said the support from tribal and rural community in imparting the supreme knowledge of discipline has helped to a great extent and we own the success of winning over pandemic to it. She also elucidated how the distribution of HCQ and medicines and speed in production of PPE kits showed the world that Bharat and its people came together like never before when challenged. Bharat has been accepting challenges for a long time and reaching out to others and uniting to better serve humanity is to be highly appreciated.

Speaking on upskilling ourselves she stressed on the point that a person skilling will not only help him, will also help grow the community around him grow and also help the country grow. Bharat as Vishwaguru the essentiality lies in skilling and helping others also up skill. Bharat with it unique and intrinsically different culture teaches spirituality which can help extend all help to the world. Never being invaders, Bharat always stood as knowledge centres and celebrated the world  learning through Takshashila, Nalanda and the thought being Vasidhaiva Kutumbakam.

Scientists, mathematicians, engineers have been at the forefront leading the countries but we ought to appreciate out ancentors contribution on various fields she said. The Indian school of mathematics has shaped the modern world but the hesitation in accepting  has to go she added. She urged the audience to read ‘Thr Wonder That was India’ to understand the country and the might.

Smriti Irani, Union minister for Textiles, file picture

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಾಧನೆಗೆ ಒದಗಿದ್ದ ಆ ಆತ್ಮಬಲವನ್ನು ಸ್ವಾವಲಂಬಿ ಭಾರತ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೂ ಆವಾಹಿಸಲಾದೀತೇ?

– ಲೇಖನ : ಚೈತನ್ಯ ಹೆಗಡೆ, ಪತ್ರಕರ್ತರು

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದಿನಾಚರಣೆ ಎಂಬ ಪದದೊಂದಿಗೆ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಭಾವಗಳು ಬೆರೆತುಕೊಂಡಿವೆ. ಆಗಸ್ಟ್ 15 ಎಂಬುದು ಕೇವಲ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಅಧಿಕಾರ ಹಸ್ತಾಂತರವಾದ ದಿನವಷ್ಟೇ ಆಗಿದ್ದರೆ ಬಹುಶಃ ಕೆಲವೇ ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಆ ದಿನಾಚರಣೆ ತನ್ನ ಸ್ವಾರಸ್ಯ ಬತ್ತಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತಿತ್ತೇನೋ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಎಂಬ ಶಬ್ದದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರು ಮಾಡಿದ ಪ್ರಾಣತ್ಯಾಗವಿದೆ, ಗುಲಾಮಿತನದ ಸಂಕೋಲೆಗಳಿಂದ ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರ ಸಂಭ್ರಮವಿದೆ, ಭಾರತೀಯರೆಂದರೆ ಆಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಎಂಬ ಅವತ್ತಿನ ವಿಶ್ವದ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಬದಲಿಸಿದ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದ ಕುರುಹು ಅಲ್ಲಿದೆ, 1947ರಿಂದ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಹೇಗೆಲ್ಲ ಬೆಳೆದುಬಂದೆವು ಅಂತ ಪರಾಮರ್ಶಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಹಾಗೂ ಮುಂದಿನ ದಾರಿ ಹೇಗಿರಬೇಕೆಂದು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ರೆಫರೆನ್ಸ್ ಬಿಂದುವಾಗುವ ದಿನಾಂಕವಿದೆ…. ಹೀಗೆ ವಿವರಿಸಿದಷ್ಟೂ ಹಿಗ್ಗುತ್ತ ಹೋಗುವ ಪದರಗಳಿವೆ.

ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪಡೆದ ಆ ದಿನಾಂಕ ಎಲ್ಲವೂ ಸುಸಂಪನ್ನವಾಗಿಬಿಟ್ಟ ಗಳಿಗೆ ಏನಲ್ಲ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ದೇಶೀಯ ಮನೋಭಾವನೆಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಒಪ್ಪ- ಓರಣ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಆರಂಭ ಬಿಂದು ಅದು. ಮುಂದಿನ ಅನೇಕ ಕನಸುಗಳ ಕುಸುರಿಗೆ, ದೇಶ ಮತ್ತು ನಾಗರಿಕತೆ ಬೆಳವಣಿಗೆ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪ್ರಾರಂಭ ಬಿಂದುಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಆಗಸ್ಟ್ 15 ಶ್ರೀಕಾರವಾಯಿತಷ್ಟೆ. ಈ ಹಿನ್ನಲೆಯಲ್ಲಿ 2020ರ ಈ ಜಾಗತಿಕ ಕೋಲಾಹಲದ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದಿನಾಚರಣೆ ಆಚರಿಸುವ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಯಾವ ಆರಂಭವವನ್ನು ಸಂಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂಬುದು ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗುವ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಅದಾಗಲೇ ಆ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರವೂ ಸಿದ್ಧವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ; ಬಹುತೇಕ ಬಾಯಿಪಾಠವೂ ಆಗಿದೆ – ಆತ್ಮನಿರ್ಭರ ಭಾರತ.

ಆತ್ಮನಿರ್ಭರ ಭಾರತದ ಬಗ್ಗೆ ಇರಬಹುದಾದ ಅನೇಕ ಹಿಂಜರಿಕೆಗಳನ್ನು ತಿಳಿಯಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಈ ಸಲದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದಿನಾಚರಣೆ ಪ್ರಾರಂಭ ಬಿಂದುವಾಗಬಲ್ಲುದೇನೋ. ಇಲ್ಲಿಯೇ ಪ್ರಶ್ನೆ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಆತ್ಮನಿರ್ಭರತೆ ಎಂಬುದು ಕೇಳಲಿಕ್ಕೇನೋ ಭಾವಪೂರ್ಣವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ, ಪ್ರಾಯೋಗಿಕವಾಗಿ ಸಾಧ್ಯವಾ ಅಂತ ಹಲವರ ಸಂದೇಹವಿದೆ.

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದಿನದ ಹುರುಪಲ್ಲೇ ಇದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಏಕೆಂದರೆ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟ ಶುರುವಾಗಿದ್ದೂ ಮೊದಲಿಗೆ ಭಾವಸಂಗಮದಿಂದಲೇ. ಅದಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ತ್ರಿವರ್ಣದಲ್ಲಿ ಒಂದಿಡೀ ಜನಸಮೂಹ ತನ್ನ ಐಡೆಂಟಿಟಿಯನ್ನು ಏಕಾದರೂ ಕಂಡುಕೊಂಡಿತು? ಧ್ವಜವೆಂದರೆ ಬರಿ ಬಟ್ಟೆ, ಯಾರು ಆಳಿದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯನಾಗಿರುವ ನನಗೇನು ಅಂತ ಹೆಚ್ಚಿನವರೆಲ್ಲ ಔದಾಸೀನ್ಯ ತಾಳಿಬಿಡಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲವೇ? ಇಲ್ಲ, ಇದು ನನ್ನ ದೇಶ, ಇವರೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಜನ, ನಾವೆಲ್ಲ ಗುಲಾಮಿತನದಿಂದ ಮುಕ್ತವಾಗಬೇಕು ಎಂಬ ಭಾವೋತ್ಕರ್ಷದಿಂದಲೇ ಎಲ್ಲ ಹೋರಾಟಗಳೂ ಪ್ರಾರಂಭವಾದವು ಅಲ್ಲವೇ? ಹಾಗೆಯೇ, ಇವತ್ತಿನ ಆತ್ಮನಿರ್ಭರ ಭಾರತದ ಸಂಕಲ್ಪ ಸಹ. “ನಮ್ಮ ಕೈಲಿರುವ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನುಗಳೆಲ್ಲ ವಿದೇಶಿಯವೇ ಆಗಿವೆ,” “ತಂತ್ರಾಂಶಗಳು ವಿದೇಶಿ,” “ಜಾಗತೀಕರಣಕ್ಕೆ ತೆರೆದುಕೊಂಡಮೇಲೆ ಆಮದು ನಿಲ್ಲಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ,” “ಆತ್ಮ ನಿರ್ಭರತೆ ಸಾಧಿಸಲು ಬೇಕಾದ ಮೂಲಸೌಕರ್ಯವಿಲ್ಲ” ಹೀಗೆಲ್ಲ ನಕಾರಾತ್ಮಕತೆಗೆ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಕಾರಣಗಳಿದ್ದಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಸ್ವಾವಲಂಬನೆ ಹಾದಿ ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ಶುರುವಾಗಬೇಕು ಹಾಗೂ ಯಾವುದೇ ನೂತನ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಆರಂಭವಾಗುವಾಗ ತ್ರಾಸದಾಯಕವಾಗಿರುವುದೂ ಸಹಜವೇ. ಇದು ಆಮದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಜಗತ್ತಿನಿಂದ ನಾವು ಪ್ರತ್ಯೇಕಗೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಅಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಈ ಆಟದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಲ್ಲಿ ನಮ್ಮತನದ ಮೊಹರು ಹಾಕುವ ಅವಕಾಶ ಅಂತ ನೋಡಬೇಕಷ್ಟೆ.

ಇದೇನೂ ಗಾಳಿಗೋಪುರವಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಇತ್ತೀಚಿನ ಸಾಧನೆಗಳೇ ಬಹಳಷ್ಟಿವೆ. 2014ರ ವೇಳೆಗೆ ಕೇವಲ ಎರಡರ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನ್ ಮತ್ತು ಅವಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಸಲಕರಣೆಗಳ ನಿರ್ಮಾಣ ಘಟಕಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಈಗ ಇನ್ನೂರು ದಾಟಿರುವುದರ ಉದಾಹರಣೆ ಕಣ್ಮುಂದೇ ಇದೆ. ಇದನ್ನು ಮತ್ತೊಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುವುದಕ್ಕೆ ಕೊರೊನಾ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರ ಹೊಸನೀತಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದೆ. ಉತ್ಪಾದನೆ ಆಧರಿತ ಉತ್ತೇಜನಗಳ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಘೋಷಿಸಿದ್ದೇ ತಡ ಅದಾಗಲೇ ಜಗತ್ತಿನ 22 ಮೊಬೈಲ್ ಕಂಪನಿಗಳು ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಉತ್ಪಾದನೆ ಶುರು ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಅರ್ಜಿ ಹಾಕಿವೆ. ಪಕ್ಕಾ ಭಾರತೀಯ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಭಾರತೀಯ ಮೂಲದ ಕಂಪನಿಗಳೇ ತಯಾರಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಸಿದ್ಧಿಗೆ ಇನ್ನೂ ಹಲವು ವರ್ಷಗಳು ಹಿಡಿಯಬಹುದು. ಆದರೆ ಪ್ರಯಾಣ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ ಶುರುವಾಗಬೇಕಲ್ಲ? ಆ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಿದಾಗ ಆತ್ಮನಿರ್ಭರ ಭಾರತದ ಪ್ರಯಾಣ ಹಲವು ವಿಧಗಳಲ್ಲಿ ಆಗಲೇ ಆರಂಭವಾಗಿದೆ.

ಈ ಲೇಖನದ ಆಡಿಯೋ ವಿಡಿಯೋ ನೋಡಿ

ಕೊರೊನಾ ಹೊಡೆತದಿಂದ ವಿಶ್ವವೇ ಒಮ್ಮೆ ನಿಲ್ಲಬೇಕಾದ ಸ್ಥಿತಿ ಬಂದಮೇಲೆ ಈಗೆಲ್ಲರ ಚಿತ್ತ ಮರುನಿರ್ಮಾಣದತ್ತ. ಈ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಆಂತರಿಕವಾಗಿ ಹಾಗೂ ಹೊರಗಿನಿಂದ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಆಸ್ತಿಯೊಂದನ್ನು ಗಳಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಅದೆಂದರೆ ವಿಶ್ವಾಸ. ಕೊರೊನಾದ ಪ್ರಾರಂಭಿಕ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಆತುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಯಾವ ಹುಲ್ಲುಕಡ್ಡಿ ಸಿಕ್ಕರೂ ಸಾಕು ಅಂತ ಯೋಚಿಸುತ್ತ, ಹೈಡ್ರಾಕ್ಸಿಕ್ಲೊರೊಕ್ವಿನ್, ಪ್ಯಾರಸಿಟಮಲ್ ನಂಥ ಮಾತ್ರೆಗಳಿಗೆ ಬೇಡಿಕೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದಾಗ ಭಾರತ ತಕ್ಷಣವೇ ಅವೆಲ್ಲವನ್ನು ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಸ್ವಂತಕ್ಕೆ ಖಾತ್ರಿಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಜಗತ್ತಿಗೂ ಕೊಡಮಾಡಿತು. ಹಾಗೆ ಕೊಡುವಾಗ, ಯಾವುದೋ ನಾಲ್ಕು ಪ್ರಬಲ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಿಗಷ್ಟೇ ಕೊಟ್ಟು ಪ್ರಚಾರ ಗಿಟ್ಟಿಸಲಿಲ್ಲ. ಬಹಳಷ್ಟು ಬಾರಿ ಉಪೇಕ್ಷೆಗೆ ಒಳಗಾಗುವ ಚಿಕ್ಕ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು 120ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ದೇಶಗಳಿಗೆ ಔಷಧ ವಿತರಿಸಿತು. ಇತ್ತ, ಆಂತರಿಕವಾಗಿ ಕೇವಲ ಎರಡು-ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಪಿಪಿಇ ಕಿಟ್, ಕೃತಕ ಉಸಿರಾಟ ಯಂತ್ರಗಳು, ಹಾಗೂ ಎನ್95 ಮುಖಗವಸುಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ವಾವಲಂಬನೆ ಸಾಧಿಸಿತು. ಈಗವು ರಫ್ತಿಗೂ ಸಿದ್ಧವಾಗಿವೆ. ಇವೆಲ್ಲ ವಿಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಅವಡುಗಚ್ಚಿ ಬಹುತೇಕ ಶೂನ್ಯದಿಂದ ನೂರು ಪ್ರತಿಶತಕ್ಕೆ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಶಕ್ತಿ ಭಾರತಕ್ಕಿದೆ ಎಂದಾದರೆ ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಸೆಮಿಕಂಡಕ್ಟರ್, ಚಿಪ್ ಇತ್ಯಾದಿ ಕ್ಲಿಷ್ಟಕರ ವಿಭಾಗಗಳಲ್ಲೂ ಆತ್ಮನಿರ್ಭರತೆ ಸಾಧಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕನಸು ಕಂಡರೆ ಅದನ್ನು ಸಂದೇಹ, ಅವಿಶ್ವಾಸದಿಂದ ನೋಡಬೇಕಿಲ್ಲ. ಈ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಅಂಥ ವಿಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಕಚ್ಚಾ ವಸ್ತುವಿನ ಅಲಭ್ಯತೆ, ಕೌಶಲ ಕೊರತೆ ಹೀಗೆಲ್ಲ ಬೃಹತ್ ಅಡೆತಡೆಗಳು ಕಾಣುತ್ತಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಮುಂದಡಿಯಿಡುತ್ತ ಹೋದಂತೆ ಪರಿಹಾರಗಳೂ ಗೋಚರಿಸಿಯಾವು ಹಾಗೂ ಜಗತ್ತಿನ ಬಹುತೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸಹಕರಿಸುವ ವಾತಾವರಣ ಸದ್ಯಕ್ಕಂತೂ ಇದೆ.

ವಿಸ್ತಾರದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿದಾಗ, ಅರವತ್ತರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಆಹಾರ ಆಮದು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಕಷ್ಟದ ಕಾಲದಿಂದ ತದನಂತರ ಕೆಲ ಧಾನ್ಯಗಳನ್ನು ರಫ್ತುಮಾಡುವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಭಾರತ ಬೆಳೆದಿದ್ದು ವಿಶ್ವಾಸ ತರುವ ಕಾರ್ಯವೇ ತಾನೇ? ತುಂಬ ಇತಿಹಾಸಕ್ಕಿಳಿಯುವ ಪುರಸೊತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದಾದರೆ ಈಚೆಗಿನ ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತವು ಎಂಥೆಂಥ ಸಂಕೋಲೆಗಳಿಂದ ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡಿತು ಎಂಬುದನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿದಾಗ ಅಮಿತ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಉಕ್ಕದೇ ಇರದು.

ಯಾವುದನ್ನು ಅಂದಿನ ಪ್ರಧಾನಿ ಮನಮೋಹನ ಸಿಂಗರು ಅತಿದೊಡ್ಡ ಭದ್ರತಾ ಆತಂಕ ಎಂದಿದ್ದರೋ ಅಂಥ ನಕ್ಸಲ್ ಹಿಂಸಾಚಾರವನ್ನು ಹೆಚ್ಚು-ಕಡಿಮೆ ಮುಗಿಸಿಬಿಟ್ಟಿರುವ ಭಾರತ ಈಶಾನ್ಯ ರಾಜ್ಯಗಳನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಲ್ಲಿ ಮೀಯಿಸಿ, ಬೊಡೊಲ್ಯಾಂಡ್ ಸಂಘರ್ಷ, ಬ್ರೂ-ರಿಯಾಂಗ್ ನಿರಾಶ್ರಿತ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಇತಿಶ್ರೀ ಹಾಡಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಯಾವ ವಿಧಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯನ್ನು ಪೊರೆದುಕೊಂಡಿತ್ತೋ ಅದನ್ನು ಇಲ್ಲವಾಗಿಸಿ ಜಮ್ಮು-ಕಾಶ್ಮೀರದ ನೈಜ ವಿಲೀನವನ್ನು ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸಿದ್ದಾಗಿದೆ. ಬಾಲಾಕೋಟಿಗೆ ನುಗ್ಗಿ ನಡೆಸಿದ ದಾಳಿಯು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಅಣ್ವಸ್ತ್ರದ ಬ್ಲಾಕ್ಮೇಲ್ ತಂತ್ರವನ್ನು ಇನ್ನಿಲ್ಲವಾಗಿಸಿದೆ. ಕತ್ತಲು ಕವಿದ ನಂತರವಷ್ಟೇ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಹೋಗಿ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಕರೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದ್ದ ಕೆಟ್ಟ ದಿನಗಳನ್ನು ಐದೇ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಪಟ್ಟು ಹಿಡಿದು ಇಲ್ಲವಾಗಿಸಿದೆ ಸ್ವಚ್ಛ ಭಾರತ. ಹತ್ತೆಂಟು ತೆರಿಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಹೋಗಿದ್ದ ತೆರಿಗೆ ಮಾದರಿಯೀಗ ಜಿಎಸ್ಟಿ ಮೂಲಕ ಏಕೀಕರಣಗೊಂಡಿದೆ. ಹೊಗೆಯುರಿಯಲ್ಲಿ ಆರೋಗ್ಯ ಕೆಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಎಂಟುಕೋಟಿಗೂ ಮೀರಿದ ಅಮ್ಮಂದಿರ ಕಣ್ಣೀರು ಇಲ್ಲವಾಗಿಸಿದೆ ಉಜ್ವಲಾ. ಹೀಗೆ ಹಲವು ಬಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರ ಇಳಿಸಿಕೊಂಡು ದೇವರೇ ಅಂತ ನಿಟ್ಟುಸಿರಿಡುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿಯೇ ಭಾರತದ ಮೌಲ್ಯ ಶ್ರೀರಾಮ ಸುಮಾರು ಐನೂರು ವರ್ಷಗಳ ವನವಾಸದ ಬಳಿಕ ಅಯೋಧ್ಯೆಗೆ ಮರಳಿದ್ದಾನೆ.

ಹೀಗೆ ಒಂದೊಂದಾಗಿ ತನ್ನ ಆತ್ಮಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಜಾಗೃತಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಆತ್ಮನಿರ್ಭರತೆಯ ಸಂಕಲ್ಪ ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಈ ಬಾರಿಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯೋತ್ಸವಕ್ಕಿಂತ ಮಿಗಿಲಾದ ಮಹೂರ್ತ ಯಾವುದಿದೆ? ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಕ್ಕಾಗಲೂ ಭಾರತ ಬಹಳ ವರ್ಷಗಳವರೆಗೆ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಸಂಭಾಳಿಸಿಕೊಳ್ಳದು ಎಂದ ಪಂಡಿತರು ಹಲವರಿದ್ದರು. ಅದನ್ನು ಸುಳ್ಳಾಗಿಸಿದ ಭಾರತದ ಅಂತಃಶಕ್ತಿ, ಆತ್ಮನಿರ್ಭರತೆಯ ಬಗೆಗಿನ ಸಿನಿಕತೆಗಳನ್ನೂ ಸುಳ್ಳಾಗಿಸಬಲ್ಲದು.

– ಚೈತನ್ಯ ಹೆಗಡೆ

Sri Chaitanya Hegde, Journalist, Author

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಅರಳಿದ ಸಂಘಸಂಸ್ಕೃತಿ

ಲೇಖನ: ಪ್ರದೀಪ ಮೈಸೂರು, ಪ್ರಾಂತ ಪ್ರಚಾರ ಪ್ರಮುಖ
ಹೊಸ ದಿಗಂತ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿತ

“ಇಟಲಿಯ ಸ್ವತಂತ್ರ ‌ದೇವಿ ರಕ್ತದ ಮಡುವಿನಲ್ಲಿ ಈಜಿಕೊಂಡು ಬಂದರೆ ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದೇವಿ ಲಾರ್ಡ್‌ ಯಾಟ್ಲಿಯ ಪಾರ್ಕರ್ ಪೆನ್ನಿನ ಇಂಕಿನಿಂದ ಡ್ಯಾನ್ಸ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದಳು” – 1957-58 ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ಮೈಸೂರಿನ ಗಣೇಶ ಪಾರ್ಕ್ ನಲ್ಲಿ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ನ ಹಿರಿಯ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರಾದ ದಿ. ಶ್ರೀಪತಿ ಶಾಸ್ತ್ರಿಯವರ ಭಾಷಣದ ಈ ಸ್ವಾರಸ್ಯಕರ ವಾಕ್ಯವನ್ನು ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿರುವ ಇನ್ನೋರ್ವ ಹಿರಿಯ ಪ್ರಚಾರಕ ಸು. ರಾಮಣ್ಣನವರು ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಮಾತುಕತೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ್ದು ಇಂದಿಗೂ ಹಸಿರಾಗಿದೆ. ಭಾರತದ ಸುದೀರ್ಘ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ತಾರ್ಕಿಕ ಅಂತ್ಯವಾದ ಪರಿ ಅದು. ಈ ಇತಿಹಾಸವು ಜನರ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಇಂದಿಗೂ ಇದೆ. ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು, ಘಟನೆಗಳು, ಇಸವಿ, ಸ್ಮಾರಕ, ಸಭೆಗಳು, ಯುವಕರ ಸಶಸ್ತ್ರ ಹೋರಾಟದ ಕತೆಗಳು ಎಲ್ಲವೂ. ಕೆಲವು ಸಂಗತಿಗಳು ದಾಖಲಾಗಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಉಲ್ಲೇಖಗಳಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿದೆ. ಜಾನಪದ ಕತೆಗಳಂತೆ ಭಾರತೀಯರ ಭಾವಕೋಶದೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆತುಹೋಗಿದೆ. ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಲೇ ಅದನ್ನು ಆಯಾ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೇ ದಾಖಲಿಸುವುದು ತ್ರಾಸದಾಯಕ ಕೆಲಸ. ಸ್ವಭಾವವೂ ಬೇಕು. ಆದರೆ ಅಸಾಧ್ಯವಲ್ಲ. 1857 ರಿಂದ 1947 ರವರೆಗಿನ ಹೋರಾಟವು, ಅಂದರೆ ಗಾಂಧಿಜಿ ಪೂರ್ವ ಮತ್ತು ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಕಾಲದ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳು ಸಾಮಾಜಿಕ, ವೈಚಾರಿಕ, ಸಾಂಸ್ಥಿಕ, ಕ್ರಾಂತಿ ಮಾರ್ಗ, ಅಹಿಂಸಾ ಪಥ, ತಂತ್ರಗಾರಿಕೆ ಹೀಗೆ ಹಲವು ಕವಲುಗಳಾಗಿ ಸಾಗಿತ್ತು. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರವಾಹವಾಗಿ ಆಂದೋಲನದ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ತೊರೆಗಳಿಗೆ ಆಶ್ರಯ ನೀಡಿತ್ತು.

ಇದೇ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಗಳಿಕೆಯನ್ನು ಮುಖ್ಯ ಗುರಿಯಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ನಾನಾ ಬಗೆಯ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ನಡೆದೇ ಇತ್ತು. ಉದಾ : ಆರ್ಯ ಸಮಾಜ, ಪ್ರಾರ್ಥನಾ ಸಮಾಜ, ಬ್ರಹ್ಮ‌ ಸಮಾಜ, ಅನುಶೀಲನ ಸಮಿತಿ, ಹಿಂದು ಮಹಾ ಸಭಾ, ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಗಣೇಶೋತ್ಸವ ಸಮಿತಿಗಳು, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನ ಗರ್ಭದಿಂದಲೇ ಜನಿಸಿದ ಸೇವಾದಳ, ನಭ ಗೋಪಾಲ ಮಿತ್ರ ಅವರ ಹಿಂದು ಮೇಳ, ಸಂತ ಟುಕಡೋಜಿ ಮಾಹಾರಾಜರ ಶ್ರೀ ಗುರುದೇವ ಸೇವಾ ಮಂಡಲ, ಸುಭಾಷರ INA, ಸಾಗರೋತ್ತರ ಭಾರತೀಯರು ಕಟ್ಟಿದ Friends of India Society ಪ್ರಮುಖವಾದವುಗಳು. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಕಾರ್ಯ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳ ಅಂತರ್ನಿಹಿತ ಉದ್ದೇಶ ದೇಶದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪ್ರಾಪ್ತಿಯೇ‌ ಆಗಿದ್ದರೂ, ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ ಶೈಲಿ, ಕಾರ್ಯಕಾಲ, ಕ್ಷೇತ್ರ ವ್ಯಾಪ್ತಿ ಭಿನ್ನ ಭಿನ್ನವಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು ಮತ್ತು ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು.

ಅನುಶೀಲನ ಸಮಿತಿ, ಹಿಂದು ಮಹಾ ಸಭಾದಂತಹ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಆಗ್ರಹ ಮತ್ತು ಆಕ್ರಮಕ ನಿಲುವಿನೊಂದಿಗೆ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸಿದರೆ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕರು ಶಬ್ದವಿಲ್ಲದೆಯೇ ಸುಧಾರಣೆ ಮತ್ತು ಪರಿವರ್ತನೆಯ ದಾರಿಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರು. ಇಂತಹವರ ಸಂಖ್ಯೆಯೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿತ್ತು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಒದಗಿ ಬಂದ ಜನಪೂರೈಕೆಯ ಒಳ ಹರಿವು ಈ‌ ದಿಕ್ಕಿನೆಡೆಗೇ ಇತ್ತು. ಬ್ರಹ್ಮ, ಆರ್ಯ, ಪ್ರಾರ್ಥನಾ ಸಮಾಜ, ಹಿಂದು ಮೇಳದ ಕೆಲಸಗಳು ಅಹಿಂಸೆಯ ಮಾರ್ಗದ್ದಾಗಿತ್ತು. ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ಅಹಿಂಸೆ ಅಂದರೆ ಗಾಂಧೀಜಿ ಮತ್ತು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಮಾತ್ರ ಎಂಬ ‘ನರೇಟಿವ್’ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ‌ಅದೇ‌ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಉಳಿದು ಬಿಟ್ಟಿತು. ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ, ವೈಚಾರಿಕವಾಗಿ ನಡೆದ ಅಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ಮತ್ತು ಪ್ರಭಾವಿ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಅಂದಿನ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನಾಯಕರು ತಮ್ಮಂತೆಯೇ ಇವರೂ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದು ಮೆಚ್ಚುವುದಿರಲಿ ಬಾಯಿ‌ ಮಾತಿನ ಪ್ರಶಂಸೆಯನ್ನು ಮಾಡಲು ಸಹ ಹಿಂಜರಿದರು. ಆದರೆ, ಮಾರ್ಗದ ಆಯ್ಕೆ ಕುರಿತು ತಾಕಲಾಟ ಮತ್ತು ದ್ವಂದ್ವ ಇದ್ದದ್ದು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನಲ್ಲಿ ಎಂಬುದು ಅಪ್ರಿಯ ಸತ್ಯ. ಉಳಿದ ಸಂಘಟನೆಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಶೈಲಿ ಮತ್ತು ದಾರಿಯ ಕುರಿತು ಯಾವುದೇ ಗೊಂದಲಗಳಿರಲಿಲ್ಲ.‌ ಅಂತಹವರೆಲ್ಲರ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನ ನಾಯಕರಿಗೆ ಒಂದು critical opinion ಇತ್ತೆಂಬುದು ಮನನೀಯ. ನಾನು ಹಿಡಿದಿದ್ದೇ ಹಾದಿ, ಯಾವುದೇ ವಿಚಾರದ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವೇ ಸಮಗ್ರ ಮತ್ತು ಅಂತಿಮ‌ ಎಂಬ ವೈಚಾರಿಕ ಏಕಮುಖತೆಯು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಬೇರು ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಹೋರಟದ ಬೆಂಬಲಕ್ಕೆ ಅಗತ್ಯವಾದ ವೈಚಾರಿಕತೆಗೆ ಸೆಮಿಟಿಸಿಸಮ್ಮಿನ ಪ್ರಭಾವವಾಗಿತ್ತು. ಎದುರಾಳಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಯುದ್ಧ ಮಾಡುತ್ತಾ ಅವನ ಗುಣ ಸ್ವಭಾವಗಳು ತನಗರಿವಿಲ್ಲದಂತೆಯೇ ಹೋರಾಡುವವನ ಒಳಗಿಳಿಯುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು Rudyard Kipling ಪ್ರಾಣಿ ಲೋಕದ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ವಿಮರ್ಶಿಸುತ್ತಾ ತನ್ನ ಪುಸ್ತಕ The Jungle Book ನಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದಾನೆ. ಆತನ‌ ಈ ಸ್ವಭಾವ ಮೀಮಾಂಸೆಯು ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕ ಮತ್ತು ಸಾರ್ವದೇಶೀಯ ಎಂದರೆ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆ ಆಗಲಾರದು.

ಪ್ರವೇಶ ಮಾರ್ಗ ಮತ್ತು ‌ನಿರ್ಗಮನದ ಹಾದಿ

ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರದ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಅಭಿಮನ್ಯುವಿನ ಪ್ರಸಂಗವು ಕ್ಷಾತ್ರದ ಪರಾಕಾಷ್ಠೆಯನ್ನು ತಲುಪಿದ ಅಧ್ಯಾಯ ಎನ್ನಬಹುದು. ಅವನಿಗೆ ಚಕ್ರವ್ಯೂಹವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸುವುದು ಹೇಗೆಂಬುದು ತಿಳಿದಿತ್ತು ಆದರೆ ಅದರಿಂದ ಹೊರಬರುವ ಮಾರ್ಗ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದೇನಾದರೂ ಅಭಿಮನ್ಯುವಿಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ದರೆ ಕತೆಯ ಓಟವೇ ಬೇರೆಯಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು ಎಂದು ಊಹಿಸಬಹುದು. ‌ಸಾಮಾಜಿಕ ಆಂದೋಲನದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಬಿಡಿಸಿ‌ ನೋಡಿದಾಗ ನೋಡುಗನೆದುರು ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಆಂದೋಲನವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸುವವರೆದುರಿಗೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಮೂಡುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು – ನಾವೇ ಕಟ್ಟಬೇಕಾದರೆ ಅದರ ವಿಧಾನ ಯಾವುದು? ಈಗಾಗಲೇ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಅಭಿಯಾನವಾದರೆ ಅದರೊಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸುವುದು ಹೇಗೆ? ಎಷ್ಟು ಸಮಯ ಭಾಗವಹಿಸಬೇಕು? ತಾರ್ಕಿಕ ಅಂತ್ಯ ಏನು? ಹೊರಬರುವ ಸಮಯ ಮತ್ತು ರೀತಿ ಯಾವುದು? ಈ ಎಲ್ಲಾ ವಿವರಗಳನ್ನು ಯೋಚಿಸಿ ಆಂದೋಲನ ಕಟ್ಟಿದವರಾಗಲಿ, ಭಾಗವಹಿಸಿದವರಾಗಲಿ ಕಡಿಮೆಯೇ. ಆಂದೋಲನ ನಡೆಸುವುದೇ ಅಂತಿಮ ಗುರಿಯಾದರೆ ಅದೊಂದು ವಿಧ. ಆದರೆ ಉದ್ದೇಶ ಉದಾತ್ತವೂ, ಬಹುಕಾಲ ಉಳಿಯುವ ರಚನೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದಾಗಿದ್ದಾಗ ಹೋರಾಟ, ಅಭಿಯಾನಗಳಿಂದ ಹೊರಬರಬೇಕು. ಮುಂದಿನದ್ದನ್ನು ಯೋಚಿಸಬೇಕು. ಸುಲಭದ ಕೆಲಸವಲ್ಲ ಅದು. ಆಂದೋಲನದಿಂದ ಸಿಗುವ ಪ್ರಸಿದ್ಧಿಯಲ್ಲಿ ಮೈಮರೆಯುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಅಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅಥವಾ ಒಂದು ‌ಸಂಸ್ಥೆಯ ಸಾಮಾಜಿಕ ಯಾತ್ರೆಯು ಆಂದೋಲನದ ಜೀವಿತಾವಧಿಯಷ್ಟೇ ಅಗಿರುತ್ತದೆ. ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾದ ಆಂದೋಲನದಿಂದ (Popular movement) ಹೊರಬಂದು ಮೂಲ ಉದ್ದೇಶದ ಪೂರ್ತಿಗಾಗಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮುಂದುವರಿಸಲು ದೃಷ್ಟಿ ಸ್ಪಷ್ಟತೆ, ಪ್ರಸಿದ್ಧಿಗೆ ಬೆನ್ನು ಹಾಕುವ ಎದೆಗಾರಿಕೆ ಮತ್ತು ಸ್ವಂತದ ಪ್ರತಿಮೆಗೆ ಉಂಟಾಗುವ ಚ್ಯುತಿ ಮತ್ತು ಅಪಾರ್ಥಕ್ಕೊಳಗಾಗುವ ಅಪಾಯವನ್ನೆದುರಿಸುವ ಅಂತಃಶಕ್ತಿ ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.

Dr Keshava Baliram Hedgewar,RSS Founder

Sri Aurobindo

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿ ಭಾರತದ ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಮುಂದಿನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನು ಇಡಲು, ಅದರಿಂದ ಹೊರ ಬಂದ ಎರಡು ಉತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ಯೋಗಿ ಅರವಿಂದ ಮತ್ತು ಡಾ. ಹೆಡಗೇವಾರ್. ವಂಗ ಭಂಗ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ಸೇನಾಪತಿಯಂತೆಯೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ ಅರವಿಂದರು ಆ ಹೋರಾಟ ಕೊನೆಗೊಂಡ ತರುವಾಯ ತಮ್ಮ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಭವಿಷ್ಯ ಭಾರತದ ನಿರ್ಮಾಣದ ಕಡೆಗೆ ಬದಲಿಸಿಕೊಂಡರು. ಚಿಂತನೆ ಮತ್ತು ಕ್ರಿಯಾಶೀಲತೆಯ ಸಮಾಗಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಅರವಿಂದರದ್ದು. ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಕೆಲಸಗಳ ಕೇಂದ್ರ ಮಾಡಿಕೊಂಡರು. ಭಾರತ ಬಂಧಮುಕ್ತಗೊಳ್ಳುವ ಬಗ್ಗೆ ಅವರಿಗೆ ರವಷ್ಟೂ ಅನುಮಾನ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಭಾರತದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಬರಹ ಮತ್ತು ಕೆಲಸಗಳ ಮೂಲಕ ನೆನಪಿಸುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಅವರು ಮಾಡಿದರು. ಸಾಮಾಜಿಕ ಆಂದೋಲನದಿಂದ ಹೊರ ಬರುವುದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಮನಸ್ಸಿನ ಆಂದೋಲನದಿಂದಲೂ ಹೊರ ಬರಬೇಕು.‌ ನವ ಸಮಾಜದ ಸೃಷ್ಟಿ ಆಗುವುದು ಶಾಂತಿಯಿಂದ, ಆಂದೋಲನದಿಂದಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆಂದೋಲನದ ಅಗತ್ಯ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂಬ ತುತ್ತ ತುದಿಯ ಅಭಿಪ್ರಾಯವೂ ಅಲ್ಲ.

ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳ ಜೊತೆ ನಿಕಟ ಸಂಪರ್ಕವಿದ್ದ, ಸಶಸ್ತ್ರ ಹೋರಾಟದಲ್ಲೂ ಭಾಗಿಯಾಗಿದ್ದ ಹೆಡಗೇವಾರರು ಆ ಮಾರ್ಗದಿಂದ ಹೊರಬಂದು “ಸಂಘಟನೆಯ” ಹೊಸ ಮಾರ್ಗವೊಂದನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿದರು. ಅಹಿಂಸೆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವವರೂ, ಕ್ರಾಂತಿ ಪಥವನ್ನು ತುಳಿದವರು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಳಗೊಳ್ಳುವ “ಸಂಘ ಮಾರ್ಗ”ವನ್ನು ಸಮಾಜದ ಎದುರು ಸಾದರಪಡಿಸಿದರು. ಸಂಘಟಿತ ಸಮಾಜವನ್ನು ಕಟ್ಟುವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಮೊದಲ ಇಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ತಾವೇ ಇಟ್ಟರು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪ್ರಾಪ್ತಿಯವರೆಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಹಿಂದು ಸಮಾಜದ ದೃಷ್ಟಿ ಅದರಾಚೆಗೂ ವ್ಯಾಪಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಚಿಂತನೆ ಅವರದ್ದು.

The Sangh and Swaraj by Ratan Sharda

ಮೂರಕ್ಷರದ ಮಾಯೆ, ಮೂರಕ್ಷರದ ಸಂಕಲ್ಪ

‘ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ’ ವೆಂಬ ಮೂರಕ್ಷರದ ಮಾಯೆ ಎಂದು ಕವಿಯೊಬ್ಬ ಬರೆದಿದ್ದಾನೆ. ಆ ಮಾಯೆ ಎಂತಹವರನ್ನೂ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ಆ ಮೂರಕ್ಷರವೇ ಸಾವಿರಾರು ದೇಶ ಬಾಂಧವರ ಬದುಕಿನ ಸಂಕಲ್ಪವೂ ಅಯ್ತು. ಸಂಘವೂ ಇದಕ್ಕೆ ಹೊರತಲ್ಲ.

ಹೆಡಗೇವಾರರು ಸಂಘ ಸ್ಥಾಪನೆಯ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಸಂಘ ಸ್ಥಾಪನೆಯ ನಂತರಲ್ಲೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ‌ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು 1927‌ ರವರೆಗೂ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನ ಪದಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿದ್ದರು. ಸಂಘ‌ ಸ್ಥಾಪನೆಯ ನಂತರ‌ ಸಹಜವಾಗಿ ಎದ್ದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಪಾತ್ರ ಏನು? ಎಷ್ಟು? ಹೇಗೆ? ಎಂಬಿತ್ಯಾದಿ. ಮೂವತ್ತಾರರ ಹರೆಯದ ಯುವ ಹೆಡಗೇವಾರರು ಸಂಘವನ್ನು ಬೆಳೆವ ಎಳವೆಯಲ್ಲೇ *ಎಲ್ಲರೊಳಗೊಂದಾಗುವಂತೆ* ಮತ್ತು *ಎಲ್ಲರನ್ನೊಳಗೊಳ್ಳುವಂತೆ* ರೂಪಿಸಿದರು. ಅಂದು ಅವರು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ‌ನಿರ್ಣಯವು ಇಂದು ಶತಮಾನದ ಹೊಸ್ತಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ನ 5 ಪೀಳಿಗೆಯ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರ ಕಾರ್ಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ರೂಪಿಸಿದೆ. ಸಂಘದ ಒಳಗಿನ ವಾರ್ತಾಲಾಪದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು *ಸಂಘಸಂಸ್ಕೃತಿ* ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮದು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಪಾತ್ರ ಇರಬಾರದು, ಬದಲಿಗೆ ಈಗಾಗಲೇ ‌ವೇಗ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿರುವ ಆಂದೋಲನದ ‌ವೇಗ ಮೊಟಕುಗೊಳಿಸುವ ಅಥವಾ ಅದನ್ನು ತೆಳುವಾಗಿಸುವ, ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬಾರದು ಎಂದು ಸ್ವಯಂಸೇವಕರಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟತೆ ಮೂಡಿಸಿದರು. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ನೇತೃತ್ವ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನ ಧ್ವಜ, ಅವರದ್ದೇ ಯೋಜನೆ, ಅಲ್ಲಿಯದ್ದೇ ಕಾರ್ಯ‌ಶೈಲಿಗೆ ಅನುಸಾರವಾಗಿ ‌ಸಂಘವು ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂಬ ನಿರ್ಣಯ ಮಾಡಿದರು. ಸಾಮಾಜಿಕ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಇರುವ ವಾಡಿಕೆ ಎಂದರೆ – ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಬೆಂಬಲ ಇದೆ ಎಂದು ಘೋಷಿಸುವುದು, ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಸುದ್ದಿ ಬರುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ಹೋರಾಟದ ದಿನ ಒಂದು ಬಾವುಟ, ಬ್ಯಾನರ್ ಮತ್ತು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಸಮವಸ್ತ್ರ ಇದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ಧರಿಸಿ ಭಾಗವಹಿಸುವುದು. ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣುವ ದೃಶ್ಯ. ಯಾವುದೇ ಗುರುತುಗಳ ಗೊಡವೆಯಿಲ್ಲದೆ ಉದ್ದೇಶದ ಸಫಲತೆಗಾಗಿ ಭಾಗವಹಿಸುವುದು ತುಸು ಕಷ್ಟವೇ. ಆದರೆ ಸ್ವಂತದ ಪ್ರಸಿದ್ಧಿ, ಗುರುತು, ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸೆಳೆತದಿಂದ ಸಂಘವು ಆರಂಭದ ದಿನಗಳಿಂದಲೂ ಬಚಾವಾಗಿದೆ. ಎಲ್ಲರೊಳಗೊಂದಾಗಬೇಕೆಂಬುದು ಕೇವಲ ಘೋಷಣೆ ಆಗಲಿಲ್ಲ, ಅದು “ಸಂಘಸಂಸ್ಕೃತಿ” ಯೇ ಅಯ್ತು.

ಇದೇ ಅಭ್ಯಾಸ ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗಳಲ್ಲೂ ಕಾಣಿಸಿತು. ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಎಂದರೆ ನಿಂತ ನೀರಲ್ಲ, ಅದು ಚಲನಶೀಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದ ತೋರಿದ ಇನ್ನಷ್ಟು ಪ್ರಸಂಗಗಳಿವೆ.

• 1975 – 77 ರವರೆಗೆ ಹೊರಿಸಲಾಗಿದ್ದ ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ವಿರುದ್ಧ ‌ನಡೆದ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಸಂಘವು ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿತ್ತು. ಹೋರಾಟದ ಯಶಸ್ಸಿಗೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಮರುಸ್ಥಾಪನೆಗೆ ಬೇಕಾದ ಯಾವ ಕೆಲಸದಿಂದಲೂ ಅದು ಹಿಂಜರಿಯಲಿಲ್ಲ. ಆ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಮತ್ತು ಆ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಆಂದೋಲನವನ್ನು “ಜೆ.ಪಿ. ಆಂದೋಲನ” (J P movement) ಎಂದೇ ಕರೆಯಲಾಯ್ತು. ಆ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಂಡ ಅನೇಕ ರಾಜಕೀಯ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ವೈಚಾರಿಕ ನಾಯಕರು ಸಂಘವನ್ನು ಮುಕ್ತಕಂಠದಿಂದ ಪ್ರಶಂಸೆ ಮಾಡಿದರು. ಅಂದಿನ ಸಂಘದ ಶೀರ್ಷ ನೇತೃತ್ವಕ್ಕಾಗಲಿ, ಸಾಮಾನ್ಯ ಸ್ವಯಂಸೇವಕನಿಗಾಗಲಿ ಹೋರಾಟದ ಗೆಲುವಿನ ಕ್ರೆಡಿಟ್ಟು ಸಂಘದ ಖಾತೆಗೆ ಜಮಾ ಆಗಲಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಭಾವ ತಿಲ ಮಾತ್ರವೂ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಪರ ನಿಂತ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಬೆಸೆದರು ಮತ್ತು ಜೊತೆಗೂಡಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರು.
• ಹೊಸ ಸಹಸ್ರಮಾನದಲ್ಲಿ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಅಣ್ಣಾ ಹಜಾರೆ ಮತ್ತು ಬಾಬಾ ರಾಮದೇವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಸಂಘಟಿಸುವಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರ ನಿರ್ವಹಿಸಿದ ಸಂಘದ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು ತಮ್ಮದೇ ಧ್ವಜ, ವೇಷ, ಭಾಷೆ, ಭಾಷಣವನ್ನು ಹೋರಾಟದ ಮೇಲೆ ಹೇರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಲಿನಲ್ಲಿ ಸಕ್ಕರೆ ಬೆರೆತಂತೆ ಬೆರೆತರು‌ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಹುಡುಗರು.

ಇದೆಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಮೂಲ ಹೆಡಗೇವಾರರು ಹಾಕಿಕೊಟ್ಟ ಆರಂಭದ ದಿನಗಳ ಸತ್ ಸಂಸ್ಕೃತಿ – ಸಂಘಸಂಸ್ಕೃತಿ.

1925 – 1962 ಕೀರ್ತಿಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ, ನೆನಪಿಗಾಗಿ

ಸಂಘ ಸ್ಥಾಪನೆಗೆ ಮುನ್ನ ಹೆಡಗೇವಾರರು ಒಮ್ಮೆ ಸೆರೆಮನೆ ವಾಸ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದರು. (ಅಗಸ್ಟ್ 19, 1921 ರಿಂದ ಜುಲೈ 12, 1922 ರವರೆಗೆ). ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಸ್ಥಾಪನೆಯ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು ಭಾಗವಹಿಸಿದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಪ್ರಸಂಗಗಳು ಹಲವು ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ದಾಖಲಾಗಿದೆ.

• 1929 ರ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನ ಲಾಹೋರ್ ಅಧಿವೇಶನದಲ್ಲಿ ‘ಸಂಪೂರ್ಣ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ’ ದ ಘೋಷಣೆ ಮೊಳಗಿತು. 1930 ರ ಜನವರಿ 26 ರಂದು ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದಿನಾಚರಣೆಯನ್ನು ಆಚರಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಕರೆ‌ಕೊಟ್ಟಾಗ ನಾಗಪುರದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಎಲ್ಲಾ ಶಾಖೆಗಳಲ್ಲೂ ಆ ದಿನವನ್ನು ಆಚರಿಸಲಾಯ್ತು.
• 1930 ರಲ್ಲಿ ಉಪ್ಪಿನ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ನಡೆದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯ ಪ್ರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಜಂಗಲ್ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ನಡೆಯಿತು. 1930 ರ ಜುಲೈ 12 ರಂದು ನಡೆದ ಗುರುಪೂರ್ಣಿಮೆಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಹೆಡಗೇವಾರರು ‌ತಾವು ಜಂಗಲ್ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಿರುವುದಾಗಿ ತಿಳಿಸಿ ಸರಸಂಘಚಾಲಕನ (ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ನ‌ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಪದವಿ) ಹೊಣೆಯನ್ನು ಎಲ್. ವಿ. ಪರಾಂಜಪೆಯವರ ಹೆಗಲಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಿದರು. ಯವತಮಾಳದಲ್ಲಿ ಸಂಘದ ಪ್ರಮುಖರಾಗಿದ್ದ ಇತರ 11 ಜನ ಸಂಗಡಿಗರ ಜೊತೆ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದರು. ಎಲ್ಲರೂ ಬಂಧನಕ್ಕೊಳಗಾದರು. ಹೆಡಗೇವಾರರಿಗೆ 11 ತಿಂಗಳ ಕಠಿಣ ಕಾರಾಗೃಹ ಶಿಕ್ಷೆ ವಿಧಿಸಲಾಯಿತು ಉಳಿದ 11 ಜನರಿಗೆ 4 ತಿಂಗಳ ಸೆರೆವಾಸ.
• 1932 ರಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯ ಪ್ರಾಂತ್ಯದ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರವು ಅಲ್ಲಿನ ಸರ್ಕಾರಿ ‌ನೌಕರರು ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಗೆ ಸೇರಬಾರದೆಂಬ ಕಾನೂನು ತಂದಾಗ ಅಂದಿನ‌ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನಾಯಕರು ಅದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿ ಸಂಘದ ಪರವಾಗಿ ನಿಂತರು. ಕಾನೂನು ಸೋತು ಸಂಘ ವಿಜಯಿಯಾಯ್ತು. ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಸಂಘಟನೆಯು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿದೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಅಂದಿನ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ‌ನಾಯಕರಿಗೆ ಅನುಮಾನ ಇರಲಿಲ್ಲ.
• ಸಂಘದ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರಿಗೆ ನೀಡುವ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಯಲ್ಲಿ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ‌ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ “ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರವನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರ ಗೊಳಿಸಲು” ಎಂಬ ವಾಕ್ಯವಿತ್ತು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಅದು “ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರದ ‌ಸರ್ವಾಂಗೀಣ ಉನ್ನತಿಯನ್ನು ಮಾಡುವುದಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಯಂಸೇವಕ ಸಂಘದ ಘಟಕನಾಗಿದ್ದೇನೆ” ಎಂದು‌ ಮಾರ್ಪಾಟಿಗೆ ಒಳಪಟ್ಟಿತು.
  
• 1942 ರಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಕ್ವಿಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ‌ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಘ‌ ಭಾಗವಹಿಸಿತು. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಪ್ರಬಲವಾಗಿತ್ತೋ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲ ಹೋರಾಟವು ಉಗ್ರ ರೂಪವನ್ನೇ ಪಡೆಯಿತು. ವಾರ್ಧಾದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಯುವ ಸ್ವಯಂಸೇವಕ ಬಾಲಾಜಿ ರಾಯ್‌ಪುರ್ಕರ್ ಪೋಲೀಸರ ಗುಂಡಿಗೆ ಬಲಿಯಾದರೆ, ಚಿಮೂರ್ ನಲ್ಲಿ ‌ನಡೆದ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿನ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಪ್ರಮುಖನಾದ‌ ದಾದಾ ನಾಯ್ಕ್ ಬಂಧಿತನಾದ.‌ ಅವನಿಗೆ ಮರಣ ದಂಡನೆ ವಿಧಿಸಲಾಯ್ತು. ಆದರೆ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವೈಸ್ರಾಯ್ ಕೌನ್ಸಿಲ್ ನ ಸದಸ್ಯರಾಗಿದ್ದ ಎನ್. ಬಿ. ಖರೆ‌ ಅವರ ಮಧ್ಯಸ್ಥಿಕೆಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಮರಣದಂಡನೆಯು ಜೀವಾವಧಿ ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಸೀಮಿತವಾಯ್ತು.
• 1942 ರಲ್ಲಿ ಬಿಹಾರದಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಕಚೇರಿಯ ಮೇಲೆ ಧ್ವಜ ಹಾರಿಸುವ ಸಾಹಸ ಮಾಡಿದ 6 ಜನ ಹುಡುಗರನ್ನು ಪೋಲಿಸರು ಗುಂಡಿಟ್ಟು ಕೊಂದರು. ಆ ಆರರ ಪೈಕಿ ಇಬ್ಬರು ಸಂಘದ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು. ದೇವಿಪದ್‌ ಚೌಧರಿ ಮತ್ತು ಜಗತ್ ಪತಿ‌ ಕುಮಾರ್. ಈ ಘಟನೆ ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದು 1997 ರಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಸುವರ್ಣ ಮಹೋತ್ಸವದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ.
• 1967 ರಲ್ಲಿ ‘ಹಿಂದುಸ್ತಾನ್’ ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ನೀಡಿದ ಸಂದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ಅರುಣಾ ಅಸಫ್ ಅಲಿ ಅವರು – ತನಗೆ ಹೋರಾಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭೂಗತಳಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಆಶ್ರಯ ನೀಡಿದ್ದು ದೆಹಲಿಯ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಸಂಘಚಾಲಕರಾಗಿದ್ದ ಲಾಲಾ ಹಂಸರಾಜ ಗುಪ್ತ ಎಂದಿದ್ದಾರೆ.
• ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಕ್ಕ ಕೂಡಲೇ ದೆಹಲಿಯ ಗದ್ದುಗೆ ಏರಿದ ನೆಹರು 1929 ರ ಲಾಹೋರ್ ಅಧಿವೇಶನದ ಘೋಷಣೆಯನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, 1946 ರ ಮಧ್ಯಭಾಗದಿಂದಲೇ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ‌ನಾಯಕರು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದ ನಂತರ ಯಾರಿಗೆ ಯಾವ ಖಾತೆ ಎಂಬ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದರು. ದೇಶ ತುಂಡಾಗಿ ಹೋದಾಗಲೂ ಯಾರೂ ಏನೂ ಮಾಡಲಾರದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದರು. ವಿಭಜನೆಯನ್ನು ಖಂಡಿಸಿ ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡುವುದನ್ನು ಯಾರೂ ಮರೆಯಲಿಲ್ಲ. ಲಾಹೋರ್ ಅಧಿವೇಶನದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಸಂಕಲ್ಪ ಬಾಕಿಯೇ ಉಳಿದಿತ್ತು. ನಂತರದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಗೋವಾ, ಹೈದರಾಬಾದ್, ದಾದ್ರಾ ನಗರ್ ಹವೇಲಿ ಮುಕ್ತಿಯ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದರು. 1962 ರಲ್ಲಿ ಫ್ರೆಂಚ್ ವಸಾಹತಿನಿಂದ ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆಗೊಳಿಸುವ ಮೂಲಕ ಭಾರತವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಸ್ವತಂತ್ರಗೊಳಿಸಲಾಯ್ತು.

ಮೂಲದಿಂದ ಪತ್ರೆಯವರೆಗೆ ಏಕರಸ

ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನ ಪಾಲಿಗೆ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಭಾರತವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು‌ ಹೋದ ನಂತರ ದೆಹಲಿಯ ಸಿಂಹಾಸನವನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸುವುದರೊಂದಿಗೆ‌ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಆಂದೋಲನದ ಸಾರ್ಥಕತೆಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡಾಗಿತ್ತು. ಅಂದಿನ ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕತ್ವವು ಬಸವಳಿದಿತ್ತು ಎಂಬುದು ಅಚ್ಚರಿಯ ಸಂಗತಿಯೇನಲ್ಲ. ಮುಂದೇನು ಎಂಬುದು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿದಿತ್ತು. ದೇಶದ ವಿಭಜನೆ, ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಅದಲಾಬದಲಿ, ವಿಲಯನ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಇದಾವುದಕ್ಕೂ ನೆಹರು ಸರ್ಕಾರ ತಯಾರಿ ಮಾಡಿರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ತಯಾರಿ ಇಲ್ಲದಿದ್ದದ್ದು ಚಿಂತನ ದಾರಿದ್ರ್ಯವನ್ನು, ನಿರ್ವಹಣೆಯ ಅಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಬಯಲು ಮಾಡಿತು. ಗಾಂಧೀಜಿ ಮುಸ್ಲಿಮರ ನಿಂತರೆ, ನೆಹರು‌ ತಮ್ಮ ‌ಕುರ್ಚಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ‘ಹಿಂದ್‌ ಸ್ವರಾಜ್’ ಪುಸ್ತಕವು ಕಪಾಟು ಸೇರಿತು. ಸಂಘವು ಭಾರತವನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಕಾಣಬೇಕು ಎಂಬ ಉದ್ದೇಶವನ್ನಷ್ಟೇ ಇರಿಸಿಕೊಂಡು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ, ಪರಮ‌ವೈಭವದ ಸಾಧನೆಗಾಗಿ ತನ್ನ ಪ್ರಯಾಣವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಿತು. ಸಂಘದ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಬದುಕಿನ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯು ಬಹುವಾಗಿ ಅರಳಿದ್ದು 1925 ರಿಂದ 1947 ರವರೆಗೆ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಬೆಂಕಿಯಲ್ಲಿ ಅರಳಿದ ಹೂವಿನಂತೆ!

ಸಂಘಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಸಾರವನ್ನು ಕುವೆಂಪು ಅವರ ಸಾಲುಗಳು ಸೊಗಸಾಗಿ ಬಣ್ಣಿಸಿವೆ:

“ವಸಂತ ವನದಲಿ ಕೂಗುವ ಕೋಗಿಲೆ
ರಾಜನ ಪದವಿಯ ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ
ಹೂವಿನ ಮರದಲಿ ಜೇನಂಬುಳುಗಳು
ಮೊರೆವುದು ರಾಜನ ಭಯದಿಂದಲ್ಲ”

ಈ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯು ಸಂಘಕ್ಕೆ ದೊರೆತದ್ದು ಅದರ ಮೂಲದಿಂದ. ಮೂಲದಲ್ಲೇ ಹಪಹಪಿಕೆಯಿಲ್ಲದಿರುವಾಗ ಶಾಖೆಗಳು ಅದರಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತವಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಶಾಖೆಗಳು ಸ್ವಸ್ಥವಿರುವವರೆಗೂ ಪತ್ರೆಗಳೂ ಆರೋಗ್ಯಕರ.

–

Sri Pradeep Mysuru, Pranth Prachar Pramukh – Karnataka Dakshina

ಪ್ರದೀಪ ಮೈಸೂರು,
ಪ್ರಾಂತ ಪ್ರಚಾರ ಪ್ರಮುಖ

(ಪೂರಕ ಮಾಹಿತಿ: Sangh and Swaraj – ರತನ್ ‌ಶಾರದಾ)

Sangh culture which blossomed during Freedom Struggle

Written by: Pradeep Mysuru, Prant Prachar Pramukh, RSS, Karnataka Dakshin Prant

If Italy’s Goddess of freedom came swimming through a river of blood, India’s Goddess of freedom came dancing through the ink of Lord  Yatley’s fountain pen.  This sentence is a part of an interesting speech given by senior Karyakartha of RSS Shripathy Shastry at Ganesh Park in Mysore in the period 1957/58. This sentence was quoted again by another senior RSS karyakarta Su Ramanna Ji in a casual discussion, the memory of which is still fresh. The logical end to India’s long battle for freedom is that. This history is still alive in people’s mind to this day. Everything including People, events, year, monuments, meetings, stories of armed battles of the youth. Some events haven’t been recorded although they are available in some references. They are interspersed within the lyrics of the folktales of India. It is very tedious to document these struggles while participating in them but not impossible. The struggles between 1857 and 1947, the social, intellectual , institutional, the path of revolution, the lesson of non violence, strategies etc happened in the pre-Gandhi era and the Gandhi era. Congress, flowing like a river in spate sheltered all streams of small movements.

In the same period, many activities that  focused around gaining freedom were happening. For example: Arya Samaj, Brahma Samaj, Prarthana Samaj, Anusheelana Samithi, Hindu Maha Sabha, public Ganeshotsava Samithis, Sevadala which was conceived in the womb of Congress, Nabha Gopala Mitra’s Hindu Mela, Saint Tukadoji Marahaja’s Shree Gurudeva Seva Mandal, Subhash Chandra Bose’s INA, Friends of India Society built by Indians living overseas were the most important. Although the ultimate goal of all these activities was our country’s freedom, their working style, function, range of influence were completely different  and unique. Organisations like Anusheelana Samithi and Hindu Maha Have worked taking this aggressively, many other organisations worked  silently  choosing the path of reform and change. Not only were the numbers of such organisations higher but also the inflow of people who were part of the struggle were headed in the same direction. The work of Brahma, Arya, Prarthana Samajas and Hindu Mela followed the path of non violence. The irony is that the narrative that kept growing was that non violence meant only the works of Gandhi and Congress and this has remained so maybe permanently. Whatever nonviolent attempts were made socially and rationally, leave alone appreciating these organisations for doing the same work as themselves, the Congress leaders even hesitated to praise them verbally. The unpopular truth is that there was some difference of opinion about the choice of path within the Congress. The other organisations had no such confusions about their nature and path. The Congress leaders had a certain critical opinion about such organisations. The one sided idea of ‘my way is the highway’, ‘my definition of truth in any matter is always right and final’ had taken root among the Congress leadership. Semitism had influenced their thought and rationale needed for the struggle. Rudyard Kipling while describing the animal world in his famous book ‘The Jungle Book’  has said that when you’re fighting a war with the enemy,  the enemy’s characteristics unconsciously seep into you. It won’t be an exaggeration if we assume that this character analysis is the universal truth across all countries.

The path of entry and exit

In the Kurukshetra war, Abhimanyu’s story can be considered as the chapter that reaches the climatic stage of the Kshatriya. He knew how to penetrate the Chakravyuha but didn’t know the way out. If Abhimanyu knew how to get out of it, the story would have gone in a completely different direction. If we analyze this in the context of social movements, we can see many things clearly. Most common doubts faced by people who enter a movement are, if we have to build a movement ourselves, how do we do it? If the movement has already been set in motion, how do we enter it? How long do we participate in this movement? What is its logical end? How and when can we exit from the movement. Very few think about all these things before starting or participating in a movement. If building a movement is the ultimate goal, then that is a different thing. But if a noble and a sustainable structure is to be created, it has to be a product of a campaign. It needs forethought which is not easy. The fame derived from building a movement can be very intoxicating. In such circumstances, a person’s or an institution’s social journey is as long as the movement itself. To come out of a popular movement and continue the journey towards the primary goal, a person needs clear vision, disinterest in fame and an unshakable attitude to face the dangers of misunderstandings inflicted upon one’s own reputation.

Two great examples that emerged from this movement are Yogi Arobindo and Dr. Hedgewar. Aurobindo, who had served as a captain of Vanga-Bhanga movement, then changed his path towards building the future of India. Aurobindo is a collective personality of thought and action.

Sri Aurobindo

He made Pondicherry the center of his future work. He had no doubts about India’s freedom. He did his job of reminding Indians about India’s spiritual responsibility through his writing and work. The emergence of a new society happens through peace, not by movements. But it is not the final opinion that the movements are not required at all.

Dr Hedgewar, who had close links with the revolutionaries and was involved in the armed struggle, came out of the way and built a new way of “organization”. He presented the ‘Sangh way’ that included not only those who marched on the path of non-violence, but also those who took the path of revolution. They laid the first brick for the task of building an organized society. He thought that the vision of Hindu society should extend beyond merely gaining independence.

Dr Keshav Baliram Hedgewar, RSS Founder

Determination to achieve freedom

Freedom is an illusive word, wrote a poet. The illusion of freedom engulfed all. This became the life’s goal for thousands of countrymen. The Sangh wasn’t a stranger to this.

Dr. K B Hedgewar participated in the founding of the sangh and later in the freedom struggle along with formulating plans. He held an official position in the Congress until 1927.  After the Sangh was established, the most common questions that arose were, what and how much is our role in the freedom fight? Hedgewar, a 36-year-old strapping youth, built the Sangh with the philosophy that it was to be one among all and all inclusive. The decision he took that day has formed the guiding philosophy for five generations of RSS karyakartas this past century.  This is called Sangha Samskruti (Culture of the Sangh). He made it very clear to the Swayamsevaks that the Sangh shouldn’t have a separate role in the struggle for freedom nor do anything to derail the speed of the freedom movement or weaken it in any way whatsoever. He decided that they should work alongside Gandhiji’s leadership under the Flag of congress, follow their plan and their working style. Usually when someone supports a movement, they publicly announce their support, make sure it gets some coverage in newspapers, , show up in their trademark uniform on the day of the movement, hoist their flag under their own banner to be noticed. This is what is common. It is a little difficult to work for someone else’s success selflessly. But the Sangh has spared itself from the lure of fame and identity. The motto of being one among all is not just a declaration, it is the true philosophy of the Sangh culture.

The same philosophy passed on to the future generations too. There are many more incidents where swayamsevaks proved that the Sangh culture is not like stagnant water, rather it is always flowing.

• The Sangh was at the forefront of the fight against the state of emergency imposed from 1975 – 77. It did not shy away from any work required for success of the struggle and the restoration of democracy. The struggle and the agitation in that period was known as the ‘J P movement’. Many political, social and intellectual leaders who participated in the struggle praised Sangh openly. Neither the head of RSS nor a common swayamsevak felt that the credit of the struggle was not given to the RSS. Swayamsevaks worked with all those who stood for democracy and brought them all together.
• In the new millennium, the Sangh swayamsevaks who were instrumental in organizing the struggle led by Anna Hazare and Baba Ramdev against corruption did not impose their own flag, dress, language and speech on the movement. The RSS boys mingled themselves with movement just like the sugar in milk.

The Sangh culture laid down by Dr Hedgewar is the root cause for this behaviour of swayamsevaks.

1925 – 1962 Not for fame, but for memory

Before the founding of RSS, Dr Hedgewar had to undergo imprisonment once. (August 19, 1921 to July 12, 1922). The events where swayamsevaks participated in the independence struggle since the founding of the RSS have been documented in many books.

• At the Lahore session of Congress in 1929, the Declaration of Total Independence (Sampurn Swarajya) was introduced. On January 26, 1930, when the nationwide Independence Day was called for, it was celebrated in all shakhas of Nagpur.

• The Jungle Satyagraha took place in the central province during the Salt Satyagraha in 1930. On the 12th of July 1930, during Gurupooja Utsav, Dr Hedgewar announced that he would be taking part in Jungle Satyagraha and hence transferred his responsibility of Sarsanghchalak (Highest Designation in RSS) to L V Paranjape. Then, he participated in Satyagraha along with other 11 members of Sangh. All were taken into custody. Dr. Hedgewar was sentenced to 11 months rigorous imprisonment and the remaining 11 were sentenced to 4 months imprisonment.

• In 1932, when the British government of the Central Province enacted a law preventing Government employees from joining RSS, then Congress leaders opposed this. The British law was defeated and RSS won. The then Congress leaders had no doubt about the role of RSS in the freedom struggle.

• In its pledge to swayamsevaks of Sangh, during the pre-independence era, a clause was to “free the Hindu nation”. After Independence, it was changed into “I am part of Rashtriya Swayamsevak Sangh for the upliftment of the Hindu nation.”

• The Sangh participated in the Quit India Movement in 1942. Wherever the RSS was strong, the fight took on a fierce form. Young volunteer Balaji Raipurkar fell victim to police firing in Wardha. Dada Naik, a karyakarta of RSS, was arrested during a movement in Chimur. He was sentenced to death. As a result of intervention by N B Khare, who was a member of British Viceroy’s Council, the death penalty was reduced to life imprisonment.

• In 1942, police shot and killed six boys who were hoisting the tricolor on a Government office building in Bihar. Two of those six were RSS swayamsevaks. Devipad Chaudhary and Jagat Pati Kumar were those swayamsevaks. The incident came to light on the occasion of the Golden Jubilee of Independence in 1997.

• In an interview given to Hindi daily Hindustan in 1967, Aruna Asaf Ali mentioned that Lala Hansaraj Gupta, the RSS Sanghachalak of Delhi, gave her the accommodation and helped her work underground during the movement.

• Immediately after independence, Nehru became prime minister, but did not bother to recall the declaration of the 1929 Lahore Congress session. Not only that, since mid-1946 Congress leaders were busy in figuring out what portfolio to take after independence. Even when the country was divided, they were not in a position to do anything. No one forgot to make a statement condemning the partition. The resolve of complete independence made at the Lahore session remained pending. Later, Sangh swayamsevaks took part in the fight to liberate Goa, Hyderabad and Dadra Nagar Haveli. The liberation of Pondicherry from the French in 1962 made India completely independent.

The same spirit flows from root to leaves

For Congress, the culmination of the freedom struggle was ascension to the Delhi throne after the departure of British from India.  It is not surprising that the leadership of the day was tired.  Future course of action remained a big question. The Nehru government was neither prepared to face division of the country nor was ready to handle demographic changes and the  integration of princely states. Unpreparedness at the time of obtaining freedom exposed scarcity in thinking capability and management inability.  Gandhiji had stood behind Muslims and Nehru was sticking to power. Hind Swaraj was relegated to a bookshelf.  Sangh continued its journey towards achieving the ultimate goal of ‘Param Vaibhav’ (Ultimate glory) as it was not working with the sole and limited intention of seeing India independent. The Sangh culture of social life predominantly flourished during 1925-1947. It was like a flower blossoming in the midst of fire!

The culture of Sangh is aptly described in the following lines of Kuvempu, a renowned Kannada poet:

Cuckoo singing in the spring-forest

does not want to be a king

buzzing of bees in a flower tree 

is not because of fear of the King

Sangh acquired this culture from its roots.  When there is no burning desire at the roots, the branches will not be influenced. Leaves remain healthy as long as the branches are robust.

Sri Pradeep Mysuru, Pranth Prachar Pramukh – Karnataka Dakshina

Article Reference: Sangh and Swaraj authored by Thinker, Sri Ratan Sharda

The Sangh and Swaraj by Ratan Sharda

ಪ್ರಜ್ಞಾ ಪ್ರವಾಹ “ಬೆಂಗಳೂರು ಗಲಭೆ: ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ಯ ಮತ್ತು ಇಸ್ಲಾಂ” ಕುರಿತಾಗಿ ಅಂತರ್ಜಾಲ ಸಂವಾದವನ್ನು ಹಮ್ಮಿಕೊಂಡಿದೆ.

ದಿನಾಂಕ 23 ಆಗಸ್ಟ್ 2020, ಭಾನುವಾರ
ಸಮಯ 11.50 ರಿಂದ 2.00 ಗಂಟೆ ವರೆಗೆ

ವಿಯೆಟ್ನಾಂನ ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕೇಂದ್ರದ ನಿರ್ದೇಶಕರಾದ ಡಾ. ಜಿ ಬಿ ಹರೀಶ್, ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಪ್ರಧಾನ ಸಂಪಾದಕರಾದ ಶ್ರೀ ಹರಿಪ್ರಕಾಶ್ ಕೋಣೆಮನೆ, ಕರ್ನಾಟಕ ಉಚ್ಚನ್ಯಾಯಾಲಯದ ವಕೀಲರಾದ ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಧರ್ ಪ್ರಭು, ವಿಕ್ರಮ ವಾರಪತ್ರಿಕೆ, ಸಂವಾದ ಮಾಧ್ಯಮ ಕೇಂದ್ರದ ಸಮೂಹ ಸಂಪಾದಕರಾದ ಶ್ರೀ ವೃಷಾಂಕ ಭಟ್ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಆಸಕ್ತರು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಲು, 9164582650 9900229005 ಸಂಪರ್ಕಿಸಿ
ಅಥವಾ

https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSengUVRAcBoA1TWDoAUDeuD1EPEZNbzbI1hANov_eylVXenew/viewform

ನಲ್ಲಿ ನೋಂದಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.

Bengaluru South MP Sri Tejasvi Surya spoke on the Day 15 of the Disha Bharat’s 15 day lecture series on the occasion of 74th Independence Day.

India was not born on the day of Aug 15 1947, but as a nation state(Rashtra) she attained political freedom on that day. We have been a lively Rashtra and civilization with rich culture and heritage for a long time now. Shukla Yajur Veda had the Vaidika Rashtra geetha – “aa brahman brahmano...”  The vaidika rashtra geetha yearned for a king who would be heroic, skilled, filled with good character, practicing values, a mighty warrior, and wished for the welfare of his people, the MP said in his speech. Tejasvi also recited the hymn from the Vedas. He added stating the concept of nation state(which we called earlier as Rashtra) was never new to us but some educationists attributed the concept’s birth to French revolution.

Will Durant, Story of Civilization, source internet

MP Tejasvi Surya speaking about Bharat as a civilization invoked Will Durant’s Story of Civilization where he had called India as the motherland of our race and Sanskrit the mother of Europe’s languages. While there are plenty of civilizations which have been erased in the political map of the world, Bharat continues in the line of guiding and showing the path of knowledge. The Independence day we celebrate ought to be the day to remember this inherent strength of Bharat which has sustained the onslaughts of enemies, time and again but has not given up. Quoting Yogi Aurobindo, “the revelation of indomitable energy of mother Bharati” MP Tejasvi said the revelation of energy manifests for the country and such positivity about the country was the need of the hour.

Sri Aurobindo

The political leadership in Bharat was missing for a while and though the Swadharma was being performed ritualistically, the Rashtra Dharma was missing  out due to the lack of the leadership he said. Since 2014, the leadership has been in safe hands resulting in Bharat able to be shining in the world he said.

Scholar and Writer Anand Coomaraswamy speaking about the education system borrowed from the British had said, “The most crushing indictment of this Education is that it destroys all capacity for the appreciation of Indian culture…ask him to translate…a letter written in his own mother tongue–he does not know it. He is indeed a stranger in his own land.” The education system in Bharat post Independence also never changed but with the National Education Policy is a ray of light in the direction of Bharatiyata, Bharatiya art, culture, languages.  The technology and vocational training  which results out of NEP will help the country get stronger Tejasvi said.

Anand Coomaraswamy

The competition of Indian youth today is with the youth worldwide and it is very healthy to note that new opportunities would arise. The duty of  supporting entrepreneurship in technologies defining the progress of humankind becomes essential Tejasvi said. Syama Prasad Mukherjee had opined that it is the character of the people which will determine the life and death of the nation. So, for a strong vibrant Bharat, militarily capable, economically superior, spiritually capable, epicentre of education, culturally capable Rashtra we have to work together and of course in the same direction which will help Bharat progress well. The youth can find motivation and strength to win and progress if we are attached spiritually and celebrate Sanathana Dharma he said. He concluded that for world to be alive, Dharma has to continue to be alive in Bharat.

Tejasvi Surya congratulated Disha Bharat’s endeavor working in the field of education and also lauded the innovative, engaging lecture series engaging. Sri Aniruddh Bhat of the Veda Vijnana Gurukula recited hymns from the vedas to kick off the valedictory.

Sri Tejasvi Surya, MP Bengaluru South

22 Aug 2020: Bloomsbury India, the book publishing company  has decided to withdraw  the book ‘Delhi Riots 2020: The Untold Story’  authored by Monika Arora, Sonali Chitalkar and Prerna Malhotra. The book was to be released on Aug 22nd 2020. In a statement, the publication house cited a ‘virtual pre-publication launch organised without our knowledge by the authors’ as one of the reasons for its decision. The initial plan was to release the book, which documents investigations, interviews conducted by the authors. It is said that Bloomsbury has budged to the political pressure of Congress, ideological pressure from the Communists and Islamist pressure too. Journalists, Intellectuals and free speech advocates reportedly have brought in pressure to which Bloomsbury has succumbed to.

Publisher @BloomsburyIndia is releasing a book which seeks to blame minorities for the Delhi Pogrom.

Nupur Sharma of OpIndia & CRIMINAL KAPIL MISHRA OF BJP are guests of honor at the release.

An int’l publishing house openly pushes sanghi communal agenda. #BoycottBloomsbury pic.twitter.com/zrbcJqhyra

— Saket Gokhale (@SaketGokhale) August 21, 2020

Apparently it is interesting to note that Bloomsbury still goes ahead with Shaheen Bagh: From a Protest to a Movement authored by Ziya Us Salam, Uzma Ausaf.

The North East Delhi experienced communal violence early this year. The violence which started on 23 Feb went on for few days. Monika Arora, Sonali Chitalkar, Prerna Malhotra with an intention to unearth the truth related to the violence, occurred in the backdrop of the Citizenship Amendment Act of 2019 had written a book and Bloomsbury had offered to publish. The book was to give an account of the  Delhi Riots: The Untold Story was intended to provide insights to the plot of the meticulous planning of the incident, the weapons aggregated in the endeavor to make it the worst violence in the national capital 30 years.

Author Monika Arora has tweeted thus:

@BloomsburyIndia what happened?
-We sent draft of book which U approved
-We signed contract, exchanged emails
There was no problem.
-But when leftist-fascist lobby tweeted, @BloomsburyUK
pressurized u to withdraw
-Will international pressure decide what Indian readers will read? pic.twitter.com/dd91QDugjt

— Monika Arora (@advmonikaarora) August 22, 2020

It is said that, the book was available for pre-order, and a large number of people had pre-ordered the book ahead of its planned launch in next month.

Equality through UCC, exposing Islamic terrorist mindset is the need of the hour

23 Aug, 2020: Prajna Pravah had organised a seminar today to discuss Bengaluru riots, Freedom of expression and Islam in the wake of the recent burning riots at the assembly constituency of Pulakeshinagar where the local MLA Akhanda Srinivasamurthy’s house, Naveen’s house and the police station in Devarajeevanahalli (DJHalli) were burnt. The war like situation had shocked the peaceful city of Bengaluru on Aug11 2020 when the media and the locals reported thousands of Muslims gathering and had created havoc. The seminar was organised with an intention to understand broadly the occurrence of riot in Bengaluru was not a mere law and order issue but our situation of the ‘present’ would decide ‘future’.

Popular writer,  and Director of Vietnam’s Swami Vivekananda Cultural Centre, Dr. G B Harisha, Chief Editor of Vijay Karnataka Sri Hariprakash Konemane, Advocate in Karnataka High Court Sri Sridhar Prabhu, participated in the seminar. Editor of Vikrama and Samvada Media centre Vrushanka Bhat moderated the seminar.

Dr. G B Harisha, Hariprakash Konemane, Sridhar Prabhu, Vrushanka Bhat

Communal violence has erupted in the peaceful City of Bengaluru resuting in failure of democracy. Political parties have found truth of the incident in their own ways and some complain of Police intelligence failure but the historical perspective to this incident or riots of such sort takes us to 1906 Muslim League formation which though was started to organise Muslims towares freedom struggle, the hidden intention of separatism  came to fore Sri Hariprakash Konemane said in his talk.

Muslim League post getting strong, had changed the course of Non Cooperation movement in 1919 to draw focus on Khilafat movement eventually resulting in Moplah Massacre with Hindu lives affected he added.

Hariprakash lamented the divisive mindsets of select intellectuals, academicians, historians and to lot an extent the political movements which had converted even the cultural identity of Bharat – reconstruction of Ram Mandir into Hindu Muslim divide. The Congress from the time of freedom struggle has tried to disregard the Hindu nationalist forces and appease the Muslim leadership while parties like the AIMIM, SDPI in the fight for leadership and power have been inciting people he said.

Advocate Sridhar Prabhu spoke about the Muslim League’s decimation in elections in 1937. But Congress budged with the demands of this Muslim League including implementation of Muslim laws, prayer space specific to Muslims, allow cow slaughter, truncate Vande Mataram, disregard National Flag. The feel that Congress had then was sans Muslims achieving Freedom would be difficult. The series of such appeasement resulted in Muslim league winning 113 of 119 seats it contested In 1946 which itself for the call for partition of Bharat he said.

While the Congress always called Hindu as dividing agenda they attributed universal brotherhood to Muslims, but Dr. B R Ambedkar had called it ‘the brotherhood of Muslims and for Muslims only’ Sridhar Prabhu said.

The formation and the push to form IUML in 1948 despite the Muslim league gone completely to Pakistan, formation of SIMI in 1978 or organisational clout of Popular Front of India and rise to the Women Federation of India(WFI), Campus front of India for students (CFI) or political outfit Social Democratic Party of India (SDPI) in various areas has created more damage than benefits to the country he said. While the talks of banning such organisations are in the air, the chances that they will emerge as a new outfit in a new name is high and measures to cure the disease of such mindsets are to be taken he urged. Ones who believe, trust and follow the constitution shall consider everyone equal but those with a divisiveness would not pay heed. The negation of the thought in sangh prarthana  ‘vidhayasya dharmasya samramkshanam’ was the basis of Islamic mindset he said.

Prajna Pravah

Author and Critic Dr. G B Harisha spoke on the Intellectual background in Islam and said the thousand of years of such intellect and systematically imposing their thoughts on others, establishing fear in the minds are prime reasons for such riots occurring and reoccurring. The application of the thoughts of Quran and Hadis by means of violence has been done systematically and have been waiting for any opportunity to show might he added. He termed the Bengaluru riot and the Delhi riot as Islamic terrorist way of celebrating the Moplah Massacre centenary.

While a Hindu accepts others the thoughts of Islam is not open to accept other faiths but demands to blindly follow them Dr. Harisha said. The banning of Salman Rushdie’s book Satanic verses, Taslima Nasreen’s books and violence associated have only proved time and again that nobody could question them and had to blindly accept. The Japanese translator of Satanic verses was lynched to death and the Kannada translator of Lajja had to undergo tremendous pressure he said.

Dr. Harisha said that the Pak killing of Hindus, destroying of temples, recent Delhi riots were not accidental but intentional to prove the might. Building strength to retaliate has been the modus operandi he said. Dr. Harisha said that the issue is not with Muslims of Bharat but inherent to Islam and to  celebrate democracy, the need is to learn and teach hindutva and in the same breathe expose Islam. By culturally, intellectually, mentally  alienating Muslims from Islam, the cure has to be obtained, compromising on which would push the world to stone ages he concluded answering a question.

To a question if the law had to get stronger to avert such riots, Sridhar Prabhu Said it was never a law and order problem, and the law in Bharat was not weak but lack of morality and Dharma resulted in the riots. Hindutva philosophy is democratic by itself he said.

Hariprakash Konemane concluded stating the fundamentalism in Kashmir was neutralized to lot an extent and uniform civil code in the country is the need of the hour to tackle the menace.

ಬೆಂಗಳೂರು: ಇತ್ತೀಚೆಗಷ್ಟೇ ಬೆಂಗಳೂರನ್ನೇ ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳಿಸಿದ ಡಿಜೆ ಹಳ್ಳಿ, ಕೆಜಿ ಹಳ್ಳಿ, ಕಾವಲ್‌ಭೈರಸಂದ್ರದ ಗಲಭೆ ಘಟನೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ‘ಬೆಂಗಳೂರು ಗಲಭೆ, ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಮತ್ತು ಇಸ್ಲಾಂ’ ಎಂಬ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಪ್ರವಾಹವು ಇಂದು ಅಂತರ್ಜಾಲ‌ದ ಮೂಲಕ ಸಂವಾದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ನಡೆಸಿ ಕೊಟ್ಟಿತು.

ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಪ್ರಧಾನ ಸಂಪಾದಕ ಹರಿಪ್ರಕಾಶ್ ಕೋಣೆಮನೆ, ರಾಜ್ಯದ ಹೈಕೋರ್ಟ್ ವಕೀಲ ಶ್ರೀಧರ ಪ್ರಭು ಮತ್ತು ವಿಯೆಟ್ನಾಂ‌ನ ವಿವೇಕಾನಂದ ಕಲ್ಚರಲ್ ಸೆಂಟರ್‌ನ ನಿರ್ದೇಶಕ ಜಿ.ಬಿ. ಹರೀಶ್ ಅವರು ವಿಚಾರ ಮಂಡನೆ ಮಾಡಿದರು.

ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದ ಹರಿಪ್ರಕಾಶ್ ಕೋಣೆಮನೆ ಅವರು, ಡಿಜೆ ಹಳ್ಳಿ, ಕೆಜಿ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಗಲಭೆ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ. ಯಾರೊಬ್ಬರೂ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡದೇ ಇರುವಂತಹ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಗಲಭೆ ನಡೆದು ಹೋಗಿದೆ. ಈ ಗಲಭೆಗೆ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ತಮ್ಮದೇ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ನೀಡುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಕೆಲವು ಪಕ್ಷಗಳು ಈ ಗಲಭೆಯನ್ನು ಪೊಲೀಸರ ವೈಫಲ್ಯ ಎಂಬಂತೆ ಬಿಂಬಿಸುವುದರತ್ತಲೂ ಚಿತ್ತ ಹರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಈ ಘಟನೆಯನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮಾಡಿದಾಗ ಇದರ ಕಾರಣ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು.

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪೂರ್ವದಿಂದ ತೊಡಗಿದಂತೆ ವಿಶ್ಲೇಷಿಸುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್ ಆರಂಭ, ಖಿಲಾಫತ್ ಚಳುವಳಿ, ಮಾಪಿಳ್ಳ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡ ಇವೆಲ್ಲವೂ ದೇಶದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಸಂಭವಿಸಿದ ಘಟನೆಯಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಹಾಗೆ ಬಿಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಭದ್ರವಾಗಿ ಊರುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಇಸ್ಲಾಂ ನಡೆಸುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದೆ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಬಳಿಕ ಇಂದಿನವರೆಗೂ ಈ ಧೋರಣೆಯನ್ನು ನಾವು ಗಮನಿಸಬಹುದು. ಇದಕ್ಕೆ ಸ್ಪಷ್ಟ ಉದಾಹರಣೆ ರಾಮ ಮಂದಿರ ನಿರ್ಮಾಣದ ಘಟನೆ‌. ಯಾವ ರಾಮ ಇಡೀ ದೇಶದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪ್ರತೀಕವಾಗಿ ಬಿಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತೋ, ಧಾರ್ಮಿಕತೆಯ ಚೌಕಟ್ಟನ್ನು ಮೀರಿ ಎಲ್ಲಾ ಭಾರತೀಯರೂ ಸಂಭ್ರಮಿಸಬೇಕಿತ್ತೋ ಅದು ಧರ್ಮದ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಬಿಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೆಲಸ ನಡೆಯಿತು. ಇವೆಲ್ಲವೂ ಕೆಲವು ಆಡಳಿತಗಾರರ ವಿಭಜನೆಯ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮ ಬುಡವನ್ನು ತಾವು ಭದ್ರಗೊಳಿಸುವ ಸಂಚಿನ ಫಲ ಎಂದು ಅವರು ಹೇಳಿದರು. ಈ ಸಂಚಿನ ಭಾಗವಾಗಿಯೇ ಇಂತಹ ಗಲಭೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ ಎಂದು ಅವರು ಹೇಳಿದರು.

ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ತಪ್ಪನ್ನು ತಪ್ಪು ಎಂದು ಹೇಳುವ ಎದೆಗಾರಿಕೆ ಎಲ್ಲಾ ನಾಯಕರಲ್ಲಿಯೂ ಇಲ್ಲ. ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ, ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಎಂಬ ವಿಭಜನೆಯ ಹೊರತಾಗಿ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಒಂದು ಎಂಬ ಒಗ್ಗೂಡಿಸುವ ಮನಸ್ಥಿತಿ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಜಾಗೃತವಾದಾಗ ಮಾತ್ರ ಇಂತಹ ಘಟನೆಗಳ ಹಿಂದಿನ ಮನಸ್ಥಿತಿ, ಕಾರಣಗಳು ನಮ್ಮ ಅರಿವಿಗೆ ಬರುವುದಾಗಿ ಅವರು ಹೇಳಿದರು. ಈ ಘಟನೆಯನ್ನು ಅವಲೋಕಿಸಿದಾಗ ಮುಸ್ಲಿಂ ನಾಯಕತ್ವ ಮತ್ತು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷದ ನಾಯಕತ್ವಗಳ ನಡುವಿನ ತಿಕ್ಕಾಟದಿಂದಲೇ ಈ ಗಲಭೆ ನಡೆದಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ತಮ್ಮತನ ಬಂದಾಗ ಇಸ್ಲಾಂ‌ಗೆ ತಮ್ಮನ್ನು ಓಲೈಕೆ ಮಾಡುವವರೇ ಆದರೂ ಶತ್ರುಗಳೇ. ಇದನ್ನು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ಅದಲ್ಲದೆ ರಾಜಕೀಯ ಸ್ವಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ‌ವಾದದ ಓಲೈಕೆ ಮಾಡಿದರೆ ಮುಂದೊಮ್ಮೆ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸಹ ಬಲಿಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದರಲ್ಲಿ ಸಂದೇಹವಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಬೇಕೋ, ವಿಭಜಕ ಶಕ್ತಿಗಳು ಬೇಕೋ ಎಂಬುದನ್ನು ನೀವು ನಿರ್ಧರಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ ಎಂದು ಕೋಣೆಮನೆ ತಿಳಿಸಿದರು.

ಅಲ್ಲದೆ ಮುಖವಾಡ ತೊಟ್ಟುಕೊಂಡು ಇಂತಹ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಕುಮ್ಮಕ್ಕು ನೀಡುವವರ ನೈಜತೆ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಅರಿವಾಗಬೇಕಿದೆ. ಬೆಂಗಳೂರು ಗಲಭೆ ಕೇವಲ ಕಿಡಿಯಷ್ಟೇ. ಇಂತಹ ಘಟನೆಗಳು ದೇಶದೆಲ್ಲೆಡೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಸಮಯ ಬಂದಾಗಲೇ ಇಂತಹ ದುರಂತ ಘಟನೆಗಳು ಸ್ಪೋಟವಾಗುವುದು. ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಜಾಗೃತರಾಗಬೇಕಿದೆ ಎಂದು ಅವರು ಹೇಳಿದರು.

ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದ ಶ್ರೀಧರ ಪ್ರಭು, ಹಿಂದುತ್ವ ಎಂದರೆ ಬಹುತ್ವದ ರಕ್ಷಣೆ, ಬದುಕುವ ವಿಧಾನ, ಪ್ರಕೃತಿಯ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸಿಕೊಡುವ ಒಂದು ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಏಕತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ವಿಭಜನೆಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇಸ್ಲಾಂ ಹಾಗಲ್ಲ. ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಭದ್ರಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ನಡುವೆ ಅವರಿಗೆ ಉಳಿದದ್ದೆಲ್ಲವೂ ಗೌಣ. ಮುಸ್ಲಿಂ ಮೂಲಭೂತವಾದಿಗಳ ಚಿಂತನೆಯೇ ಹಾಗೆ. ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್, ಪಿಎಫ್‌ಐ, ಎಸ್‌ಡಿಪಿಐ ಸೇರಿದಂತೆ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಈ ವಿಭಜನೆಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವುದರ ಭಾಗವೇ ಹೌದು ಎಂದು ಅವರು ತಿಳಿಸಿದರು. ಅಲ್ಲದೆ ಇಂತಹ ಇಸ್ಲಾಂ ಸಂಘಟನೆಗಳ ನಿಷೇಧವಾದರೂ, ಮತ್ತೆ ಬೇರೆ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ನಿಷೇಧಕ್ಕೊಳಗಾದ ಸಂಘಟನೆಗಳ ತಾತ್ವಿಕ ಚಿಂತನೆಗಳನ್ನು ಬಿತ್ತುವ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತವೆ. ಈ ವರೆಗೆ ಆಗಿರುವುದೂ ಅದೇ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ಜಾಗೃತರಾಗಬೇಕು. ಹಾಗಾದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಇಂತಹ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಬಹುದು ಎಂದು ತಿಳಿಸಿದರು.

ಈ ಸಂಬಂಧ ಬಾಬಾ ಸಾಹೇಬ್ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ ನೀಡಿದ ಅವರು, ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಜಾಗತಿಕ ಸಹೋದರತ್ವದ ಕಲ್ಪನೆ ಹೊಂದಿದೆ ಎಂಬ ವಾದ ತಪ್ಪು. ಬದಲಾಗಿ ಅವರದ್ದು ವಿಶ್ವ ಭ್ರಾತೃತ್ವದ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲ. ಮುಸ್ಲಿಂ ರಿಂದ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗಾಗಿ ಮಾತ್ರವೇ ಇರುವ ಭ್ರಾತೃತ್ವದ ಚಿಂತನೆಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಈ ಸಂಘಟನೆಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ನಾಯಕತ್ವವೇ ಅಂತಿಮವಾಗಿರಬೇಕು ಎಂಬ ತಾತ್ವಿಕ ಚಿಂತನೆ ಇದೆ. ಇದನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಇಂತಹ ಗಲಭೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಧರ್ಮದ ವಿಚಾರ ಬಂದಾಗ ಅವರಿಗೆ ತಮಗೆ ಬೆಂಬಲ ನೀಡುವ ಪಕ್ಷಗಳು, ತಾವು ತಳ ವರ್ಗದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಆಶಯ ಹೊಂದಿದವರು ಎಂಬ ಸೋ ಕಾಲ್ಡ್ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಮುಖ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಬೆಂಗಳೂರು ಗಲಭೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆದಿರುವುದೂ ಇದೇ ಆಗಿದೆ ಎಂದು ಪ್ರಭು ತಿಳಿಸಿದರು.

ಈ ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ತಾತ್ವಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದ ಜಿ.ಬಿ. ಹರೀಶ್ ಅವರು, ಈ ಗಲಭೆ ಇಸ್ಲಾಂ‌ನ ಮೂಲತತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರೂ ಸೊಲ್ಲೆತ್ತಬಾರದು ಎಂಬ ಭಯವನ್ನು ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ‌ಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡುವ ಉದ್ದೇಶವನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ನಡೆದಿದೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಮಾಪಿಳ್ಳ ದಂಗೆ ನಡೆದು 100 ವರ್ಷಗಳ ಆಚರಣೆಯ ಭಾಗವಾಗಿಯೂ ನಾವು ಬೆಂಗಳೂರು ಗಲಭೆ, ಕೆಲ ಸಮಯದ ಹಿಂದಷ್ಟೇ ನಡೆದ ದೆಹಲಿ ಗಲಭೆಯನ್ನೂ ಪರಿಗಣಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು.

Prajna Pravah

ಬೆಂಗಳೂರು ಗಲಭೆ ದೇಶದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದಿನದ ಆಚರಣೆಯ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ನಡೆದಿದೆ. ಇದನ್ನು ಅಮಾಯಕ ಕೃತ್ಯ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗದು. ಪೈಗಂಬರ್ ಬಗೆಗಿನ ಅವಹೇಳನಕಾರಿ ಫೇಸ್‌ಬುಕ್ ಪೋಸ್ಟ್ ಒಂದರಿಂದ ಈ ಕಿಡಿ ಹತ್ತಿಕೊಂಡಿತು ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ ಇಸ್ಲಾಂ ಅನುಯಾಯಿಗಳಿಗೆ ಪೈಗಂಬರ್ ಅಂತಿಮ. ಆತ ಹೇಳಿದ್ದನೆಂದು ನಂಬಲಾದ ವಿಚಾರಗಳೇ ಸರ್ವಶ್ರೇಷ್ಠ. ಅದನ್ನು ಪಾಲಿಸಬೇಕು. ಇಲ್ಲವೇ ತೆಪ್ಪಗಿರಬೇಕು. ಪ್ರಶ್ನಿಸುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬಾರದು. ಹಾಗಾದಲ್ಲಿ ಅದು ಅಪರಾಧ ಎಂದೇ ಬಿಂಬಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದೊಂದು ರೀತಿಯ ಸಮಯಸಾಧಕತನಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ. ಆ ಸಮಯಸಾಧಕತನವೇ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಗಲಭೆಗೂ ಕಾರಣ ಎಂದು ತಿಳಿಸಿದರು.

ಇಸ್ಲಾಂ ಸಂಘಟನೆಗಳ ತಾತ್ವಿಕ‌ತೆ ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರೇರಿತ ತಾತ್ವಿಕತೆಯಾಗಿದೆ. ಅವುಗಳು ಕೊಂಚ ಕಾಲ ಶಾಂತವಾಗಿದೆ ಎಂದರೆ, ಮುಂದೆ ಏನೋ ಒಂದು ಕುಕೃತ್ಯ ನಡೆಸಲು ಸಂಚು ಹೂಡುತ್ತಿದೆ ಎಂದೇ ಅರ್ಥ. ಯಾವುದೇ ವಿಚಾರವಾಗಲಿ ಕುಳಿತು ಚರ್ಚಿಸಿ ಪರಿಹಾರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಅವರಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಅವರಲ್ಲಿ ಇರುವುದು ಈ ಹಿಂದೆ ತಮ್ಮ ಧರ್ಮೀಯರು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ ಭಯವನ್ನು ಈಗಿನ ಜನರಲ್ಲಿಯೂ ಜೀವಂತವಿರಿಸುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಹಾಗಾಗಿ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಇಂತಹ ಕೃತ್ಯಗಳನ್ನು ನಡೆಸುವ ಮೂಲಕ ಸ್ಥಾಪಿತ ಭಯವನ್ನು ನೆನಪಿಸುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಇಂತಹ ಒಂದು ಹಿಡನ್ ಅಜೆಂಡಾ ಇದ್ದಾಗಲೇ ಕೆಲವೇ ಗಂಟೆಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಜನ ಸೇರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ ಎಂದು ಅವರು ನುಡಿದರು.

ಇತಿಹಾಸದಿಂದ ಈ ವರೆಗೆ ನಡೆದಿರುವ ಯಾವ ಘಟನೆಗಳೂ ಆಕಸ್ಮಿಕವಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಪೂರ್ವಯೋಜಿತವಾಗಿದೆ. ಇದೊಂದು ಸರಪಳಿಯಂತೆ ಅಂದಿನಿಂದ ಇಂದಿನವರೆಗೂ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದೆ. ಈಗಿನ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಆನ್‌ಲೈನ್‌ನಲ್ಲಿಯೂ ಇಂತಹ ವಿಧ್ವಂಸಕ ಕೃತ್ಯಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಜನಸಾಮಾನ್ಯರು ಇಂತಹ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಹಿಂದಿರುವ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ತಾವೇ ಅಧ್ಯಯನ ನಡೆಸಿ ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಆ ಮೂಲಕ ಜಾಗೃತ ಸಮಾಜ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಬೇಕು. ಇಲ್ಲವಾದಲ್ಲಿ ಇಂದು ಯುರೋಪ್ ಹೇಗೆ ಇಸ್ಲಾಮಿಕರಣಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾಗುತ್ತಿದೆಯೋ, ಅಂತಹದೇ ದುರಂತ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜಕ್ಕೂ ಎದುರಾಗಬಹುದು ಎಂದು ಅವರು ಎಚ್ಚರಿಸಿದರು.

ವಿಚಾರಮಂಡನೆಯ ಬಳಿಕ ಸಂವಾದ ನಡೆಯಿತು. ವಿಕ್ರಮ ವಾರ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಸಂಪಾದಕ ವೃಶಾಂಕ ಭಟ್ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ನಡೆಸಿಕೊಟ್ಟರು.

Journalist Ramesh Doddapura has documented his experience of the Samskrita speaking students at Adichunchanagiri Mutt while playing marbles! The FB story is brought to English by Latha Bhat.

These children casually conversing in Sanskrit while playing with marbles, is like a slap on those intellectuals drawing one and a half lakhs per month as per the UGC scale, while writing exaggerated essays about, ‘Sanskrit – the language of Gods’, ‘Sanskrit – the dead language’ and the like.

After Kalabhairava’s Darshan at Sri Adichunchanagiri, I went to ‘Tapovan’ nearby to visit Lord Kalabhairava’s vehicle (Dog), where I witnessed a worldview of Sanskrit.

The children studying at the school run by the Adichunchanagiri mutt, were playing a game of marbles in their spare time. From afar, I was sure that they were not speaking in Kannada and went closer. Of course, the children were conversing in Sanskrit.

Within a short time, there was a small conflict between the two children regarding the game. One boy aggressively spoke in Sanskrit, and the other defended himself in Sanskrit.
In an Indian conference, I had seen presentations about how Sanskrit could be spoken in everyday life, but had never imagined that children playing marbles can converse in Sanskrit.

Mr. Kumar, who is in charge of the area, said that the school had around two hundred children who perform all routine activities by speaking in Sanskrit. This ‘Tapovana’ is a pilgrimage site for anyone who is skeptical about the survival of Sanskrit.

A hundred thousand salutations to Sri Balagangadharanath Swamiji who has quietly driven such a great task and Sri Nirmalanandanath Swamiji who is currently leading the way.

Sri Ramesh Doddapura’s post:

ಬೆಂಗಳೂರು ಗಲಭೆ, ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಮತ್ತು ಇಸ್ಲಾಂ – ಅಂತರ್ಜಾಲ ಸಂವಾದ ಪೂರ್ಣ ವರದಿ

ಆಯೋಜಕರು : ಪ್ರಜ್ಞಾ ಪ್ರವಾಹ ಕರ್ನಾಟಕ
ಅತಿಥಿಗಳು : ಡಾ. ಜಿ. ಬಿ. ಹರೀಶ್‌, ನಿರ್ದೇಶಕರು, ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕೇಂದ್ರ, ವಿಯಟ್ನಾಂ
ಶ್ರೀ ಹರಿಪ್ರಕಾಶ ಕೋಣೆಮನೆ, ಪ್ರಧಾನ ಸಂಪಾದಕರು, ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ
ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಧರ ಪ್ರಭು, ವಕೀಲರು, ಕರ್ನಾಟಕ ಉಚ್ಛನ್ಯಾಯಾಲಯ, ಬೆಂಗಳೂರು
ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಸಂಚಾಲಕರು: ಶ್ರೀ ವೃಶಂಕ್ ಭಟ್‌, ಸಂಪಾದಕರು, ವಿಕ್ರಮ ವಾರಪತ್ರಿಕೆ ಮತ್ತು ಸಂವಾದ
ದಿನಾಂಕ : 23/08/2020.

ಪ್ರಜ್ಞಾ ಪ್ರವಾಹ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಘಟನೆಯು ಆಯೋಜಿಸದ್ದ ಈ ಅಂತರ್ಜಾಲ ಸಂವಾದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಪ್ರಸ್ತಾವನೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾ ಸಂಚಾಲಕರಾದ ಶ್ರೀ ವೃಶಂಕ್‌ ಅವರು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕೆಜಿಹಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ಡಿಜೆ ಹಳ್ಳಿ ಗಲಭೆಯನ್ನು ಕಾನೂನು, ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ಚಿಂತನೆಯ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಚರ್ಚಿಸಲು ಅತಿಥಿಗಳನ್ನು ಆಹ್ವಾನಿದರು.
ಸಂವಾದದಲ್ಲಿ ಮಾಧ್ಯಮ ಸ್ಪಂದನೆಯ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮೊದಲು ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ ಪ್ರಧಾನ ಸಂಪಾದಕರಾದ ಶ್ರೀ ಹರಿಪ್ರಕಾಶ್ ಕೋಣೆಮನೆ ಅವರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ, ಮತೀಯ ಗಲಭೆಗಳಿಗೆ ಅನೇಕ ಕಾರಣಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮತೀಯ ಗಲಭೆಗಳು ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲೂ ನಡೆಯುವುದಿಲ್ಲ, ಮುಸ್ಲಿಂ ಬಾಹುಳ್ಯವಿರುವ ಮಂಗಳೂರು, ಭಟ್ಕಳ ಶಿವಾಜಿನಗರ, ಹೈದರಾಬಾದ್ ಗಳಂತಹ ಕೆಲವು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆದರೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಿಲ್ಲ, ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಸರ್ಕಾರ ಆ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಮತೀಯವಾಗಿ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಪ್ರದೇಶಗಳೆಂದು ಗುರುತಿಸಿರುತ್ತಾರೆ. ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿನ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನೂ ವಹಿಸಿರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪುಲಕೇಶಿನಗರ ವ್ಯಾಪ್ತಿಗೆ ಬರುವ ಡಿ ಜೆ ಹಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ಕೆ ಜಿ ಹಳ್ಳಿ ನಡೆದಿರುವ ಗಲಭೆ ಬಹಳ ಆಘಾತಕಾರಿ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. ಆದರೂ ಈ ಗಲಭೆಗೆ ಮೂಲ ಕಾರಣಗಳು ಇನ್ನೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿಲ್ಲ. ಎರಡು ಪೋಲಿಸ್ ಸ್ಟೇಷನ್‌ಗಳ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಜನಾಂಗದ ಸಾವಿರಾರು ಜನರು ಸೇರಿ ದಾಳಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ, ಆ ಭಾಗದ ಎಂಎಲ್ಎ ಮನೆಯನ್ನು ಸುಟ್ಟು ಹಾಕುತ್ತಾರೆ, ಸಾಯಂಕಾಲದವರೆಗೂ ಶಾಂತವಾಗಿದ್ದ ಪುಲಕೇಶಿನಗರ ಕೇವಲ ಎರಡು-ಮೂರು ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಸಹಾಯಕ ಭಯಗ್ರಸ್ತ ಪ್ರದೇಶವಾಗತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಗಲಭೆಗೆ ಕಾರಣಗಳೇನು, ಉದ್ಧೇಶವೇನು, ಸಂತ್ರಸ್ತರು ಯಾರು, ಯಾರು ಯಾರ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ದಾಳಿಯ ಕುರಿತು ಸರ್ಕಾರದ ಒಂದು ರೀತಿಯ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ, ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರೀತಿಯ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಗಳು. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಗಲಭೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಯಾರಿಗೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಕಾರಣಗಳು ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಸರ್ಕಾರ ಎಲ್ಲಅಂಗಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಕೂಡ ಅಸಹಾಯಕರಾಗಿ ಕಂಡರು. ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯದಲ್ಲಿ ಈ ಗಲಭೆಯನ್ನು ನಾವು ಇತಿಹಾಸಿಕ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡಬೇಕು. ಈ ಗಲಭೆ ಆಗಾಗ ನಡೆಯುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ಘಟನೆಯಂತಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕೆ ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿದೆ, ಗಲಭೆಯ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಆಘಾತಕಾರಿ ಚಿಂತನೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ನಮ್ಮ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಅನೇಕ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ನಾವು ನೋಡಬಹುದು. ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಗಲಭೆಯಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಹಾಗೂ ಪರಂಪರೆಯ ಮೇಲೆ ಆದಂತಹ ಮತ್ತು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಆಗಬಹುದಾದಂತ ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾದ ದಾಳಿ. ಇನ್ನೂ ನಾವು ಎಚ್ಚೆತ್ತುಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಧರ್ಮ ಜಾತಿಯ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ದೇಶದ ಹೋಳಾಗಿ ಹೋಗುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಸಂದೇಹವಿಲ್ಲ. ನಾವು ಸ್ವತಂತ್ರ ಪೂರ್ವ ಮತ್ತು ಅನಂತರದ ಕೆಲವೊಂದು ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಗಲಭೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ ನೋಡಬಹುದು. ಸ್ವಾತಂತ್ರಪೂರ್ವಕ್ಕಿಂತ ಮೊದಲು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗಿನ ಸ್ಥಾಪನೆ. ಕಾರಣ ಸ್ಪಷ್ಟ, ಸ್ವತಂತ್ರ ಸಂಗ್ರಾಮದ ಅಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರೀ, ಬಾಲಗಂಗಾಧರ್ ತಿಲಕ್ ಮತ್ತು ಲಾಲಾ ಲಜಪತ್ ರಾಯ್ ರವರು ಭಾರತದ ಹಿಂದೂ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಪರಂಪರೆಗಳನ್ನು ಆಧಾರವನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಜನರನ್ನು ಒಗ್ಗೂಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇಸ್ಲಾಂನ ಅನುಯಾಯಿಗಳು ದೇಶದ ಸ್ವತಂತ್ರ ಸಂಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ನಾವು ಭಾಗಿಯಾಗುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್ ಸ್ಥಾಪನೆ ಮಾಡಿದರು. ಅವರು ಉದ್ದೇಶವೇ ಬೇರೆಯಾಗಿತ್ತು. ಮುಸ್ಲಿಂ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಸಂಸ್ಥಾಪನೆ ಮಾಡುವದಾಗಿತ್ತು. ಲಾಲ್-ಬಾಲ್-ಪಾಲ್ ರ ಹಿಂದೂಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪುನರುತ್ಥಾನವು ಅವರಿಗೆ ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಯಾವುದೋ ಕಾರಣಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು, ತಮ್ಮ ಬೇಳೆ ಬೇಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸ್ವತಂತ್ರ ಸಂಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ದೇಶ ವಿಭಜನೆಗೆ ಕಾರಣವಾದರು. ಇದು ಅವರ ನಿಜವಾದ ಬಣ್ಣ. ಅಂದಿನ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗರಿಗೆ ಅವರ ನಿಜವಾದ ಒಳಾರ್ಥವನ್ನು ಅರಿತು ಅನುಭವಿಸಿದರೂ ಕೂಡ ಏನೂ ಆಗದವರಂತೆ ಅವರನ್ನೇ ಓಲೈತ್ತ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದಬಿಟ್ಟರು. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬಾಲಗಂಗಾಧರ ತಿಲಕರು ಗಣೇಶೋತ್ಸವದ ಮೂಲಕ ಹಿಂದುಗಳನ್ನು ಸಂಘಟಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಭಾರತದ ಮುಸ್ಲಿಮರು ನಮಗೆ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲದ ಇಂಗ್ಲೀಷರಿಂದ ಉಚ್ಛಾಟಿತ ಟರ್ಕಿ ಸುಲ್ತಾನನ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ 1919 ಲ್ಲಿ ಖಿಲಾಪತ್ ಚಳುವಳಿ ಆರಂಭಿಸಿದರು. ಅಂದಿನ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನಾಯಕರಿಗೆ ಇದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲವೆನೋ, ಆದರೆ ಇಂದಿನ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನಾಯಕರಿಗೂ ಜನರ ಮುಂದೆ ಹೇಗೆ ಪುಲಕೇಶಿ ನಗರದ ಘಟನೆಯ ಕುರಿತು ಹೇಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟನೆ ನೀಡಬೇಕೆಂದು ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಯಾವ ರೀತಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಕೊಡಬೇಕೆಂದು ಅವರಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕಾರಣ ಅಂದಿನಿಂದ ಇಂದಿನವರೆಗೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಮುಸ್ಲಿಂ ಓಲೈಕೆ. 1920 ರಲ್ಲಿ ಕೇರಳದ ಮಾಪಿಳ್ಳೆ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡವನ್ನು ನೋಡಿ ಗಾಂಧೀಜಿ ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತಾರೆ ಖಿಲಾಪತ್ ಚಳುವಳಿ ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿಯ ದಿಕ್ಕನ್ನೇತಪ್ಪಿಸುತ್ತದೆ. ಭಾರತದ ಅಸ್ಮಿತೆಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ದಿಕ್ಕನ್ನೇ ತಪ್ಪಿಸುವ ಅನೇಕ ಯೋಚನೆ ಮತ್ತು ಯೋಜನೆಗಳು ಅಂದಿನಿಂದಲೂ ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ, ಮೊನ್ನೆ ಕೆ ಜಿ ಹಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ಡಿ ಜಿ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆದಿದ್ದು ಎಲ್ಲವೂ ಗೊತ್ತಿರುವ ಇತಿಹಾಸ. ಪ್ರತಿ ಹೋರಾಟ, ಚಳುವಳಿ ಮತ್ತು ಬದಲಾಣೆಗಳಿಗೆ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರು, ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರು, ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರು ಎಂಬ ಬಣ್ಣಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತ ದೇಶ ಹಿತಗಳನ್ನು ಬಲಿಕೊಡಲು ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾದ ರೂಪುರೇಷೆಗಳನ್ನು ಇವರು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಮುಂದಿನ ಉದ್ದೇಶವೇ ದೇಶವಿಭಜನೆ. ಇವರ ಯೋಚನೆ ಯೋಜನೆಗಳಿಗೆ ಸಹಕಾರ ಮಾಡಲು ಆಯಾಯಾ ಕಾಲಘಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು, ಪತ್ರಿಕೆ, ಮಾಧ್ಯಮಗಳು, ಕೆಲ ಇಂಟಲಕ್ಚುವಲ್‌ಗಳು, ಮಾನವ ಅಧಿಕಾರದ ಕೆಲ ನಕಲಿ ನೇತಾರರು ಟೊಂಕಕಟ್ಟಿ ನಿಂತಿರುತ್ತಾರೆ, ಅವರಿಗೇನು ಲಾಭವೋ ದೇವರೇ ಬಲ್ಲ. ಇತ್ತ ಹಿಂದೂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಜಾತಿಪದ್ಧತಿ, ಸತಿ ಪದ್ಧತಿ, ಬಾಲ್ಯ ವಿವಾಹದಂತಹ ಮುಂತಾದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಕೆಡುಕುಗಳಿಂದ ನಾವುಗಳೆಲ್ಲರೂ ಹೊರಬಂದು ಪ್ರಗತಿಗೆ ಮುನ್ನಡೆಯಲು ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅವರು ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ಸೀಮಿ, ಪಿಎಫ್ಐ, ಎಸ್ಡಿಪಿಐನಂತಹ ಅನೇಕ ಸಂಘಟನೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ಅವರವರ ಧರ್ಮದ ಪ್ರಚಾರ, ಪ್ರಸಾರ, ಹಕ್ಕುಸ್ಥಾಪನೆ, ದಾಳಿಗಲಭೆಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತೊಡಗಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ಎಂದಿಗೂ ದೇಶಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ ಅನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ಬೆಂಬಲಿಸುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸಕಲ ಸೌಲಭ್ಯಗಳನ್ನುಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಧರ್ಮದ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಚರ್ಚಿಸಲು ಕೂಡ ಅವಕಾಶನ್ನ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ಈ ತೀವ್ರಗಾಮಿ ಗಲಭೆಕೋರರ ಓಟಿಗಾಗಿ ಓಲೈಸುವ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗರಿಗೆ ಮೊದಲು ಈ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮಗಳ ಅರ್ಥ ಆಗಬೇಕಾಗಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಮೊನ್ನೆ ದಾಳಿ ನಡೆದದ್ದು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ ಪಕ್ಷದ ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ತಮ್ಮದೇ ಎಂಎಲ್ಎ ಮೇಲೆ. ಇದರಿಂದ ತಿಳಿಯುವ ಸ್ಪಷ್ಟ ವಿಚಾರವೇನೆಂದರೆ, ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಎಂದಿಗೂ ದೀನ ದಲಿತರ ಉದ್ಧಾರಕ್ಕಾಗಿ ಅಥವಾ ದೇಶದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಏಳಿಗೆಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ಹೈದರಾಬಾದಿನ ಎಂಐಎಂ ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲಾ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುವುದು ಎಸ್ಸಿ, ಎಸ್ಟಿ, ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗದವರ ಹಾಗೂ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್‌ ಅವರ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಧರ್ಮದ ಒಳಿತಿಗಾಗಿ ಡುಡಿಯುತ್ತಿವೆ. ಸಂಪೂರ್ಣ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ಇಂತಹ ನಡುವಳಿಕೆಗಳನ್ನು ನಾವು ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ನೋಡಬಹುದು. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷದ ಇಂದಿನ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಅವರ ಮುಸ್ಲಿಂ ತುಷ್ಟೀಕರಣ ಕಾರಣ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ ನಂತರದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷದ ಈ ತುಷ್ಟೀಕರಣಕ್ಕೆ ಬಲಿಪಶುವಾದ ನಾವು ಇಂದಿನ ಡಿಜೆ ಹಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ಕೆಜಿ ಹಳ್ಳಿಯಂತಹ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಸೆಕ್ಯುಲರ್ ಮಾನಸಿಕತೆ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರ್ಯಾರು ಮತಾಂಧತೆ ಮತ್ತು ತುಷ್ಟಿಕರಣ ಮಾಡುತ್ತಾರೋ ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ಈ ರೀತಿಯ ಗಲಭೆಗಳಿಗೆ ಬಲಿಪಶು ಆಗಲಿದ್ದಾರೆ. ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ತಮ್ಮ ಸೋಲು-ಗೆಲುವುಗಳ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದಿ ಶಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿ ದೇಶವನ್ನ ಹೀನಾಯ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದಿಗಳನ್ನು ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಇವರನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವ, ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶದ ಅಕ್ಲಾಕ್ ಘಟನೆ, 370ರ ವಿಧಿ, ಸಿಎಎ ಕಾನೂನಿನ ವಿರುದ್ಧ ನಮ್ಮ ಟೌನ್ ಹಾಲ್‌ ಮುಂದೆ ಪ್ರದರ್ಶನ ಮಾಡುವ ಈ ಢೋಂಗಿ ಸೆಕುಲರಿಸ್ಟರ ಮಾನಸಿಕತೆ ಹಾಗೂ ಚಿಂತನೆಗಳ ಕುರಿತು ಬಹು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಇರಬೇಕು. ಇವರಿಗೆ ಔರಂಗಜೇಬ್‌ ಬೇಕೋ ಶ್ರೀರಾಮನ ದೇಶ ಬೇಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸಾಮರಸ್ಯ ಕಾಪಾಡಬೇಕು ಎನ್ನುವುದು ಇವರು ತೊಟ್ಟ ಮುಖವಾಡ. ಯಾವ ಮಹಾನ್ ಚಿಂತಕರೂ ಈ ಘಟನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ತಮ್ಮ ಸ್ಪಷ್ಟ ನಿಲುವನ್ನು ತಿಳಿಸಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ತಿಳಿಸುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಇಂತಹ ಮುಖವಾಡದ ವ್ಯಕ್ತಿ ನಡುವಳಿಕೆವಿಚಾರಗಳನ್ನುಗಮನಿಸಿದರೆ ಇವರೆಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ ಸಂಘಟನೆಯವರೆಂದು ಹೇಳಬಹುದು.ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ದೇಶ ವಿಭಜಕರಕುರಿತು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸಬೇಕಿದೆ. ಡಿ ಜೆ ಹಳ್ಳಿ ಕೆ ಜಿ ಹಳ್ಳಿ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ನಾವು ಪ್ರಸ್ತುತ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಸಬೇಕಿದೆ. ಎಂದು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿದರು.

ಸಂವಾದದಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯಾಂಗ ಮತ್ತು ಕಾನೂನಿನ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಚಿಂತನೆ ಮಾಡುತ್ತ ಪುಲಕೇಶಿ ನಗರದ ಒಟ್ಟು ಘಟನೆಯನ್ನು ಕರ್ನಾಟಕ ಉಚ್ಚ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ವಕೀಲರಾದ ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಧರ್ ಪ್ರಭುರವರು ಹೀಗೆ ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ. ನಾವುಸಂಘದ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯ “ವಿಧಾಯಾಸ್ಯ ಧರ್ಮಸ್ಯ ಸಂರಕ್ಷಣಂ” ಸಾಲಿನ ಅರ್ಥವನ್ನು ನೆನಪು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ, ವಿಧಿ ಅಥವಾ ವಿಧಾನವನ್ನು ರಕ್ಷಣೆ ಮಾಡುವಂತಹ ವೈವಿಧ್ಯತೆ ಹೆಸರೇ ಧರ್ಮ, ಅದನ್ನು ಪಾಲಿಸುವುದು ಕೇವಲ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ. ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದ ಪ್ರವಾಸದ ಒಂದು ಘಟನೆಯನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದ ಭಾರತೀಯ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗಾಗಿಯೇ ಒಂದು ಸಂಘಟನೆ ಇತ್ತು. ಅದರ ಹೆಸರು ಬ್ರಿಟಿಷರ ಅಹಮಿದಿಯಾ ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ಸೋಸೈಟಿ. ಅಜರ್ ಅಲಿ ಮತ್ತು ಅಬ್ದುಲ್ ಘನಿ ಅದರ ಆಡಳಿತವನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಭಾರತೀಯ ಮುಸಲ್ಮಾನರಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ಒಂದು ಸಂಘಟನೆಯ ಆವಶ್ಯಕತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು ಅದನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಲೂ ಇಲ್ಲ. ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ಸೋಸೈಟಿಯೂ ಇರಲಿ ಮತ್ತು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಇಂಡಿಯನ್ ಸೊಸೈಟಿ ಇರಲಿ ಎಂದು ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು. ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಯವರ ಈ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಪೋರ್ಟ್ ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಮುಂದುವರೆಯಿತೆಂದರೆ ಕಲ್ಕತ್ತದ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಅಮೀರ್ ಅಲಿ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ 1906 ರಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲೆಂಡನಲ್ಲಿ ಅಲಿ ಸಹೋದರರ ಸಹಕಾರದೊಂದಿಗೆ ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್ ನ ಬಿಜಾಂಕುರವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೇನೇ ಆದರೂ 1937ರ ಎಲೆಕ್ಷನ್ನಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್ ಸೋತು ಸುಣ್ಣವಾತ್ತದೆ. ನೆಹರೂರವರು ಇದನ್ನು ನೋಡಿ ತುಂಬಾ ಬೇಸರಗೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ, ಮುಸ್ಲಿಂರ ಕುರಿತು ಅವರಿಗೆ ಅದೇನು ಪ್ರೀತಿಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗನ್ನು ಸರಕಾರದೊಂದಿಗೆ ಸೇರಲು ಆಹ್ವಾನ ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಸೋತ ಮುಸ್ಲಿಂಲೀಗ್ ಮಹಮ್ಮದ್ ಆಲಿ ಜಿನ್ನಾ ರವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ 20 ಷರತ್ತುಗಳನ್ನು ಕಾಂಗ್ರೆಸಿನೆದುರು ಮಂಡಿಸುತ್ತದೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಕೊನೆಗೆ 13 ಷರತ್ತುಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಲು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಕೋಮುವಾದಿ ಮೀಸಲಾತಿ, ಮುಸ್ಲಿಂ ವಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನು, ಎಲ್ಲಾದರೂ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಮಾಡುವ ಹಕ್ಕು, ಗೋಹತ್ಯೆ ನಿಷೇಧ ಮಾಡಬಾರದು, ಒಂದೇಮಾತರಂ ಹಾಡನ್ನು ತ್ಯಾಗ ಮಾಡಬೇಕು, ತ್ರಿವರ್ಣ ಧ್ವಜ ಬಿಡಬೇಕು, ಇಂತಹ ಅನೇಕ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ದೇಶವನ್ನು ವಿಭಜಿಸುವ ಷರತ್ತುಗಳನ್ನು ಪರಿಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಮುಸ್ಲಿಮರು ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಬರುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಕಪೋಲಕಲ್ಪಿತ ಆಲೋಚನೆ ಇರಬೇಕು. ಇನ್ನು ಅನಂತರ ನಡೆದ 1946 ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್‌ 119 ಮುಸ್ಲಿಂ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ 113 ಕ್ಷೇತ್ರಗಳನ್ನು ಗೆಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಈ ಚುನಾವಣೆಯನ್ನು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ನಿರ್ಮಾಣದ ಚುನಾವಣೆ ಎಂದೇ ಬಿಂಬಿತವಾಗುತ್ತದೆ. ಬೆಂಗಳೂರು-ಮೈಸೂರುಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದು ತಮಿಳುನಾಡು ಕೆಲವಡೆ ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಬಾಹುಳ್ಯವಿರುವ ಪ್ರದೇಶಗಳಿವೆಯೋ ಅಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್ ಆರಿಸಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಸಂವಿಧಾನ ನಿರ್ಮಾತೃ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ತಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಬ್ರದರ್ ಫುಡ್ ಎಂಬುದು ವಿಶ್ವಮಾನವತ್ವವಲ್ಲ ಅದು ಬರಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಬ್ರದರ್ ಹುಡ್ ಮಾತ್ರ, ಇದರರ್ಥ ಮುಸ್ಲಿಂ ಧರ್ಮ ಬೇರೆ ಧರ್ಮದ ಸಹೋದರತ್ವವನ್ನು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅತ್ಯಂತ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ತಿಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಹೇಳಿಕೆಗಳು ನಮಗೆ ಕನ್ನಡಿಯಂತೆ, ನಾವು ಹೇಗಿದ್ದೇವೆಯೋ ಹಾಗೆಯೇ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ವಿಘಟನೆಯೇ ಅವರ ಮೂಲ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಮಂತ್ರ. ವಿಧಾಯಾಸ್ಯ ಧರ್ಮಸ್ಯ ಸಂರಕ್ಷಣಂ ಎಂಬ ತತ್ವವನ್ನು ಅವರು ಎಂದಿಗೂ ಪಾಲಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಸ್ವಾತಂತ್ರಾನಂತರದ ಇಂಡಿಯನ್ ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್ ಇದೇ ತತ್ವವನ್ನು ಪಾಲಿಸಿಕೊಂಡುಬಂದಿದೆ. 1977 ಎಮರ್ಜೆನ್ಸಿಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಜಯಪ್ರಕಾಶ್‌‌ ನಾರಾಯಣ್‌ ಅವರು ಭಾರತದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟು ಸೇರಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಮಾಡಿದರು. ಅದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಏಳಿಗೆಗೋಸ್ಕರ ಸಿಮಿ ಸಂಘಟನೆಯ ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪನೆಯಾಯಿತು. ಸಿಮಿಯ ನಡುವಳಿಕೆ ಅಂದಿನಿಂದಲೇ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ಜಗಜ್ಜಾಹೀರಾಗಿದೆ. ಕೇರಳದ ಉಪನ್ಯಾಸಕನ ಕೈಕಡಿದ ಘಟನೆಯಂತಹ ಅನೇಕ ದೇಶವಿರೋಧಿ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಸಿಮಿ ಸಂಘಟನೆಯನ್ನು ಬ್ಯಾನ್‌ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಪ್ರಶ್ನಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅನಂತರ ಪಿಎಫ್ಐ, ಎಸ್‌ಡಿಪಿಐ ನಂತಹ ಅನೇಕ ಡೆಮೊಕ್ರಟಿಕ್ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ದಲಿತ ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗಗಳ ಸೇವೆ ಮಾಡುವ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಇವರು ತಮ್ಮ ವಿಘಟನಾ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದ್ದಾರೆ. ಈಗ ಅವರ ಸಂಘಟನೆಗಳನ್ನು ಬ್ಯಾನ್ ಮಾಡ್ಬೇಕು ಎಂಬದು ಕೆಲವರ ಅಭಿಪ್ರಾಯವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ನನಗನ್ನಿಸುವಂತೆ ಇದು ಅವರ ಉಪಟಳಗಳಿಗೆ ಪರಿಹಾರವಲ್ಲ. ಮುಸ್ಲಿಂ ಮೂಲಭೂತವಾದಿಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಅಟ್ಯಾಕ್ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ನಾವು ಮೊದಲು ಬಿಡಬೇಕು. ನಮ್ಮದೇ ಅಂತಿಮ ಜಾತಿ, ನಾವೇ ಮೂಲ ಎನ್ನುವವರ ಕುರಿತು ನಾವು ಸ್ವಲ್ಪ ಚಿಂತನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಪುಲಿಕೇಶಿನಗರದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಈ ಘಟನೆ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಿಗೂ ಒಂದು ಪಾಠವಾಗಬೇಕು. ಒಂದು ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಸಂಘರ್ಷ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮನ್ನ ಯಾರೂ ರಕ್ಷಿಸಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಡಿ ಜಿ ಹಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ಕೆ ಜಿ ಹಳ್ಳಿಗಳು 20-30 ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಹಳ್ಳಿಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಇಂದು ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಪುರೋಹಿತರೇ ಇಲ್ಲದಂತಹ ಸ್ಥಿತಿ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿದೆ. ಹಿಂದೂ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಅರಿವು ಮೂಡಿಸುವುದು ಅತ್ಯಾವಶ್ಯಕವಾಗಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿಸಿದರು.

ಗಲಭೆಯ ಕುರಿತು ತಾತ್ವಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಪರಾಮರ್ಷಿಸುತ್ತ, ದೂರದ ವಿಯೆಟ್ನಾಮ್ ನಲ್ಲಿರುವ ಚಿಂತಕರಾದ ಡಾ. ಜಿ. ಬಿ ಹರೀಶ್ ರವರು ನಮ್ಮನ್ನುದ್ದೇಶಿಸಿ ಮಾತನಾಡಿದರು. ಈ ರೀತಿ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಪ್ರವಾಹದಂತಹ ಚರ್ಚೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಬಾರದು ಎನ್ನುವುದೇ ಹಲ್ಲೆ ಮಾಡುವವರು ಉದ್ದೇಶ. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಭಯವನ್ನು ಮೂಡಿಸುವುದು ಇವರ ಮೂಲ ಗುಣ. ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಬಹುತೇಕ ಹಿಂದೂ ಮದುವೆಗಳು ಹಗಲಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತವೆ, ಆದರೆ ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ಬಹುತೇಕ ಮದುವೆಗಳು ರಾತ್ರಿ ನಡೆಯುತ್ತೇವೆ. ಕಾರಣ ಸ್ಪಷ್ಟ. ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಧರ್ಮ, ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನಮಗೆ ಇಂದು ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿದೆ. ಗುಳೆ ಹೋಗುವುದು, ಹೆದರುವುದು, ಶಾಂತಿ ಅಹಿಂಸೆಯ ಜಪ ಮಾಡುವುದು ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ರಾತ್ರಿ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ನಾವು ಅವರನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಅವರಿಗೆ ಹೆದರಿಕೊಂಡು ಬಂದದ್ದರಿಂದ ಹೀಗೆಲ್ಲಾ ಆಗುತ್ತಿವೆ. ದೆಹಲಿಯ ಗಲಭೆ ಸೇರಿದಂತೆ ಪುಲಕೇಶಿನಗರದ ಗಲಭೆಗಳು ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಕೇರಳದ ಮಲಬಾರ್ ಮೋಪ್ಲಾ ದಂಗೆಯ ನೂರು ವರ್ಷಗಳ ಜಿಹಾದಿ ಆಚರಣೆಯ ಫಲವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ ಎನಿಸುತ್ತಿದೆ. ವಿಶ್ವದೆಲ್ಲೆಡೆ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಜನಸಂಖ್ಯ ಇರುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು, ಹದೀಸ್‌ ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ತಾತ್ವಿಕ ನೆಲೆಗಳನ್ನು ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸುವುದು, ತಮ್ಮ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ನಿಷ್ಠೆಯನ್ನು ತೋರುವುದೇ ಇವರ ಆದ್ಯ ಚಿಂತನೆ. ಇವರಿಗೆ ಇಂಗ್ಲೀಷ್‌ ಬರದಿದ್ದರೂ ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ, ಇವರಿಗೆ ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿ ಭಾಷೆ ಗೊತ್ತಿದೆ. ಧರ್ಮದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸಮಯ ಕಾದು ಹೊಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಮತಾಂಧತೆಗೆ ನಿಷ್ಠೆ ತೋರಿಸುವುದೇ ಇವರ ಧರ್ಮ. ಏಕಾಏಕಿ ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟುಗೂಡುತ್ತಾರೆ. ಸಾವಿರಾರು ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ದಾಳಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ, ಗಲಭೆ ನೆಡೆಸುತ್ತಾರೆ, ಮಾರಕ ಆಯುಧಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚುತ್ತಾರೆ. ಇವರ ಮುಂದೆ ಯಾವುದೇ ನಿಯಮ ಸಂವಿಧಾನ ಕಾನೂನುಗಳಿಲ್ಲ. ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಹಿಂದೂಗಳು, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಹಿಂದೂಗಳು, ಕಾಶ್ಮೀರದ ಪಂಡಿತರ ಸ್ಥಿತಿಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಇವರ ಮನೋಭಾವದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಅರಿವು ನಮಗೆ ಆಗುತ್ತದೆ. ಇವರ ದಾಹಕ್ಕೆ ಇಡಿ ವಿಶ್ವವೇ ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇವರ ಮೂಲ ತತ್ವಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರೂ ಮಾತನಾಡಬಾರದು. ಯಾರು ಇವರನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಬಾರದು. ಎಲ್ಲರೂ ಇವರ ಧರ್ಮವನ್ನು ಗೌರವಿಸಬೇಕು, ಇಲ್ಲವೇ ಸುಮ್ಮನಿರಬೇಕು, ಅವರ ಧರ್ಮವೇ ಅಂತಿಮ ಶ್ರೇಷ್ಠ, ಪ್ರವಾದಿ ಮಹಮ್ಮದ್‌ರ ಜೀವನ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ನಾವು ಅಂತಿಮ ಎಂದು ಭಾವಿಸಬೇಕು. ನಾವು ಅವುಗಳನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿದರೆ, ಅವುಗಳಿಗೆ ಹೆಸರು ಮತ್ತು ನಾಮರೂಪಗಳನ್ನು ಕೊಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇವರ ಧರ್ಮ ಎಲ್ಲದನ್ನು ಮೀರಿದ್ದು. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಒಂದು ಪೊಲಿಟಿಕಲ್ ಐಡಿಯಾಲಜಿ. ಇವರ ವಿರುದ್ದ ಮಾತನಾಡಿದ ಲಜ್ಜಾ ಕಾದಂಬರಿ ಲೇಖಕಿ ತಸ್ಲೀಮಾ ನಸ್ರೀನ್ರನ್ನು ನೆಲೆಯಿಲ್ಲದೆ ಮಾಡಿದರು. ಲಜ್ಜಾ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅನುವಾದಿಸಿದ ಅನುವಾದಕರಿಗೆ 10ವರ್ಷ ನ್ಯಾಯಾಲಯಕ್ಕೆ ಅಲೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಿದರು. ಯುರೋಪಿನ ಎಲ್ಲ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಜನಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಿದಂತೆ ಅವರ ಮತಾಂಧತೆಯ ಉಪಟಳದ ತೀವ್ರತೆಯೂ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದೆ. ಈಗಾಗಲೇ ಯೂರೋಪಿನ ದೇಶಗಳು ಇವರ ಭಯಾನಕತೆಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ. ಇವರು ತಮ್ಮ ಪರವಾಗಿ ಎರಡು-ಮೂರು ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಜನರನ್ನು ಬೇಕಾದರೂ ಸೇರಿಸಬಹುದು. ಯಾರ ಮನೆಯನ್ನಾದರೂ ಸುಡಬಹುದು, ಏನು ಬೇಕಾದರೂ ಮಾಡಬಹುದು. ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸವಲ್ಲ. ಕೆಲವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಬರ್ಡ್ ಎಂಬ ಸಂಸ್ಥೆಯಿತ್ತು. ವಿಭಿನ್ನ ಧರ್ಮದ ಹಿರಿ-ಕಿರಿಯರು ತಮ್ಮ ಧರ್ಮದ ಕುರಿತು ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಚರ್ಚೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಇಸ್ಲಾಂನಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಚರ್ಚೆಗಳಿಗೆ ಅವಕಾಶವೇ ಇಲ್ಲ. ಇವರು ಎಂದಿಗೂ ಚರ್ಚೆಗೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಇವರಿಗೆ ಪ್ರವಾದಿ ಮಹಮ್ಮದರೇ ಅಂತಿಮ. ಇವರ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆ ಸಂವಾದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶವೇ ಇಲ್ಲ. ಹಣತೆ ಹಚ್ಚು, ಜ್ಞಾನದ ಬೆಳಕನ್ನು ಅರಿತುಕೋ ಎಂಬ ಕ್ರಮವೇ ಇಲ್ಲ. ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಗಂಡಸರೇ ಮುಖ್ಯ,ಅವರಿಗೇ ಅಧಿಕಾರ, ಸ್ತ್ರೀಯರು ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳು ಇವರ ಯಕಶ್ಚಿತ್‌ ಸೇವಕರು. ದೆಹಲಿಯ ಸಂಚು, ಹ್ಯೂಮನ್ ಬಾಂಬುಗಳು, ಬಾಂಗ್ಲಾ-ಪಾಕಿಸ್ತಾನ-ಕಾಶ್ಮೀರ ಗಳಲ್ಲಿ ನೆಡೆದಂತಹ ಘಟನೆಗಳು ಇವರಿಗೆ ಪ್ರೇರಣೆಗಳು. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪುಲಕೇಶಿನಗರದ ಘಟನೆ ಕೂಡ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ನೆಡೆದುದಲ್ಲ. ಇದು ಇವರ ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕ ಚಿಂತನೆ, ಪ್ಯಾಟರ್ನ್. ಇಂದಿನ ಆಧುನಿಕ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಸೈಬರ್‌ ಸೆಕ್ಯುರಿಟಿಗೆ ಇವರದೇ ದೊಡ್ಡ ತಲೆನೋವು. ಇವರದೇ ಆದ ಆನ್ಲೈನ್ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿವೆ, ರಿಕ್ರೂಟ್ಮೆಂಟ್ ಗಳಾಗುತ್ತವೆ. ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ ಕಾಯ್ದು ಅನ್ಯಧರ್ಮೀಯರನ್ನು ಸದೆಬಡಿಯುತ್ತಾರೆ. ಮತಾಂತರಗಳು, ಗುಳೆ ಹೋಗುವುದು ಇವರ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟಗಳು. ದಾರುಲ್‌ ಹಲಬ್, ದಾರುಲ್ ಇಸ್ಲಾಂಗಳೇ ಇವರ ನಿಯಮಗಳು, ಸ್ತ್ರೀಯರು ಓದಬಾರದು, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಣ ಬೇಡ, ವೈಜ್ಞಾನಿಕತೆಯಿಂದ ದೂರವಿರುವುದು, ವಹಾಬಿಸಂನ ಆಚರಣೆಗಳೇ ಇವರ ಮೂಲಮಂತ್ರಗಳಾಗಿವೆ. ನನ್ನಂತೆಯೇ ಎಲ್ಲರೂ ಎನ್ನುವುದು ಹಿಂದು ಧರ್ಮವಾದರೆ, ನಾನೇ ಶ್ರೇಷ್ಠವೆಂಬುದು ಇವರ ಧರ್ಮ. ಹಿಂದು ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ದಯಾನಂದ ಸರಸ್ವತಿ, ಶ್ರದ್ಧಾನಂದ, ರಾಮಸ್ವರೂಪ್ ವಿವೇಕಾನಂದರು ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಏಳಿಗೆಗಳನ್ನು ಬಯಸಿದರೆ, ಇವರದು ಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ಉಗ್ರವಾದ.
ಅವರು ಅದರ ಪರವಾಗಿ ಎರಡು-ಮೂರು ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಜನ ಸೇರಿ ಹೀಗೆ ಮಾಡಿರುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ಘಟನೆಯಲ್ಲ. ಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಹೀಗೆ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಮಾನಸಿಕತೆಯೇ ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಕಾರಣ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಜಾಗೃತಿ ಬರಬೇಕಾದರೆ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ ಟಿವಿ ಚಾನಲ್‌ಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದನ್ನು ನಾವು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕು. ನಶಿಸಿರುವ ನ್ಯೂಸ್ಪೇಪರ್ ಗಳನ್ನು ಓದುವುದರಿಂದ ಯಾವ ಪ್ರಯೋಜನವೂ ಆಗದು. ಹಿಂದೂಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ಷತ್ರಿಯತೆ ಬರಬೇಕು, ಸಕಲರಲ್ಲಿ ಜ್ಞಾನ ಒಡಮೂಡಬೇಕು. ಬುದ್ಧನ ಜ್ಞಾನ ಮೂಡಬೇಕು ಎಂದು ವಿವರಿಸಿದರು.

ಸಂವಾದದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಸಂವಿಧಾನ, ನ್ಯಾಯಾಂಗದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಾನೂನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಪರಿಹಾರವಿದೆಯೇ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಧರ ಪ್ರಭು ಅವರು ಉತ್ತರಿಸುತ್ತ – ಕಾನೂನು ಸಂಕುಚಿತ ಅದರ ವ್ಯಾಪ್ತಿ ಕಡಿಮೆ, ಮೊರಾಲಿಟಿ ಅದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡದು, ಇವೆರಡನ್ನು ಮೀರಿದ್ದು ಧರ್ಮದ ಪರಿಪಾಲನೆ, ಜಾಗೃತಿಯೊಂದೇ ಇದಕ್ಕೆ ಪರಿಹಾರ, ನಾವು ಹಿಂದು ಸಮಾಜ ಸಂಘಟನೆಯ ಸದ್ಬಳಕೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲೂ ಅನೇಕ ಸುಧಾರಣೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಬಹುದು, ಸರ್ದಾರ್ ಪಟೇಲರು ಇದೇ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ದೇಶವನ್ನು ಒಗ್ಗೂಡಿಸಿದರು. 2014 ಮತ್ತು 2019 ರ ಚುಣಾವಣೆಗಳು ಈ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಆಶಾಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಮೂಡಿಸಿವೆ. ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯೊಂದಿಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ದೇಶವಾಗಿ ನೋಡುವುದು ಇಸ್ಲಾಂ ಅನುಯಾಯಿಗಳಿಗೆ ಕಷ್ಟಸಾಧ್ಯ. ಹಿಂದೂಗಳು ಕಡಿಮೆಯಾಗುವವರೆಗೆ ಅವರಿಗೆ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇರುತ್ತದೆ. ತಮ್ಮ ಜನಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಿದ ನಂತರ ಅವರು ಡಿಕ್ಟೇಟರ್‌ ಆಗುತ್ತಾರೆ. ಬಹು ಸಂಖ್ಯಾತರಾಗುವವರಿಗೆ ಡಿಮ್ಯಾಂಡ್ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅನಂತರ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ. ನಮಗೆ ಸಾಫ್ಟ್ ಡೆಮಾಕ್ರಸಿಯ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ, ಸ್ಟ್ರಾಂಗ್ ಡೆಮಾಕ್ರಸಿ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಎಂದು ಹೇಳಿದರು.

ಡಾ. ಜಿ ಬಿ ಹರೀಶರವರು ಉತ್ತರಿಸುತ್ತ, ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಸತ್ಯ ದರ್ಶನ ಮಾಡಿಸಬೇಕು, ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತ ಚರ್ಚೆಗೆ ಅವರನ್ನು ಕರೆಯಬೇಕು, ಅವರಿಗೆ ಸತ್ಯಾರ್ಥದ ಪ್ರಕಾಶವಾಗಬೇಕು. ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ನಿರ್ದೇಶನ ಕೊಟ್ಟರೆ ಬದಲಾವಣೆ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ. ಎಸ್ಎಲ್ ಭೈರಪ್ಪನವರ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಅವರು ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟರು. ಆದರೆ ನಮ್ಮಿಂದ ಸರಿಯಾದ ಬೆಂಬಲ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಅವರನ್ನು ಇಂತಹ ಗಲಭೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಹೆದರುವ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇಲ್ಲ. ಅವರದು ಪುಕ್ಕಲು ಸ್ವಭಾವ. ಇಂದಿನ ಜಮ್ಮು-ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ. ಇಸ್ಲಾಮಿನ ಅನುಯಾಯಿಗಳದ್ದು ಬೇಟೆಗಾರರ ಸ್ವಭಾವ. 60ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಅವರ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ ಹಮಿದ್ ದಳವಾಯಿ ಅವರಿಗೆ ಶವಸಂಸ್ಕಾರಕ್ಕೂ ಸಹ ಜಾಗ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ಒಳ್ಳೆಯವರಿಗೆ ರಕ್ಷಣೆ ಕೊಡುವುದು ಇಂದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ. ತಾರೀಕ್ ಫತೇ ವಿದೇಶದಲ್ಲೆ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿದ್ದು ಕೊಂಡು ಅವರನ್ನು ಸರಿದಾರಿಗೆ ತರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಜೈನರು ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧರ ಅಹಿಂಸೆ ಮತ್ತು ಶಾಂತಿಗಳು ನಮ್ಮ ನಡುವಳಿಕೆಗಳನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಬದಲಾಯಿಸಿವೆ, ಕಾಲಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ನಾವು ಬದಲಾಗಲಿದೆ. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಶಿಷ್ಯರಾದ ವಿನೋಬಾ ಭಾವೆಯವರ ಅಹಿಂಸೆ ನಮಗೆ ಬೇಡ. ಚೀನಾ ಸೈನಿಕರೆದುರು ಗುಲಾಬಿ ಹೂ ಹಿಡಿದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸಬೇಕೆಂಬುದು ಅವರ ಅಭಿಪ್ರಾಯವಾಗಿತ್ತು. ಇಂತಹ ಅಹಿಂಸೆ ವಿಕೃತಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಕರ್ನಾಟಕದ ಜೈನ ಗಂಗವಂಶವೂ ಕೂಡ ದೇಶ ರಕ್ಷಣೆಯಲ್ಲಿ ಪರಾಕ್ರಮಿಯಾಗಿತ್ತು. ಆಳುವವರು ಗಟ್ಟಿಯಿದ್ದರೆ, ದುಡಿಯುವವರು ಗಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ. ಇಂದು ನಮ್ಮ ಸೇನೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ದೇಶ ರಕ್ಷಣೆಯ ಕಾರ್ಯಗಳೆ ಇದಕ್ಕೆ ಉದಾಹರಣೆ. ನಮ್ಮ ವಿರೋಧ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಮೇಲೆ ಅಲ್ಲ, ಅವರ ಪೂರ್ವಜರು ನಮ್ಮಂತೆಯೇ ಹಿಂದುಗಳಾಗಿದ್ದವರು. ನಮ್ಮ ಹೋರಾಟ ಇಸ್ಲಾಂನ ನೀತಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ. ಪುಲಕೇಶಿನಗರ ಗಲಭೆಯನ್ನು ಒಂದು ಘಟನೆಯಾಗಿ ನೋಡಬಾರದು. ಚಿಂತೆನೆ ಮಾಡಿ ಮುಂದಿನ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡಬೇಕೆಂದು ಎಚ್ಚರಿಸಿದರು.

ವರದಿ: ಡಾ. ಶ್ರೀಧರ ಪಿ ಡಿ, ಬೆಂಗಳೂರು.